| ای به خطاها بصیر و جلد وملی | نایدت از کار خویش، خود خجلی | |
| هیچ نیابی مرا ز پند و قران | وز غزل و می به طبع در بشلی | |
| حاصل ناید به جسم و جان تو در | از غزل و می مگر که مفتعلی | |
| چون عسلی شد زخانت زرد، چرا | با غزل و می به طبع چون عسلی؟ | |
| از غزل و می چو تیر و گل نشود | پشت چو چوگان و روی چون عسلی | |
| آنکه برو گفته‌ای سرود و غزل | از تو گسست و تو زو نمی‌گسلی | |
| او چو فرو هشت زیر پای تو را | چونکه تو او را ز دل برون نهلی؟ | |
| سنگ تو از گشت چرخ گشت چو گل | کی نگرد سوی تو کنون چگلی؟ | |
| تا که چو گل بر بدیدت آن چگلی | هیچ نبودش گمان که تو ز گلی | |
| تازه گلی به درخت ولیک فلک | زو همه بربود تازگی و گلی | |
| بر خللی سخت، هیچ خشم مگیر | ازمن اگر گفتمت که بر خللی | |
| ور نه جوان شو که هیچ کل نرهد | جز که به جعد سیه ز ننگ کلی | |
| مصحف و تسبیح را سپس چه نهی | چون سپس بربط و می و غزلی؟ | |
| عاجز چونی ز خیر و حق و صواب | ای به خطاها بصیر و جلد و ملی؟ | |
| چون به سجود و رکوع خم ندهی | پشت شنیعت همی کند دغلی | |
| مجلس می را سبکتر از کدوی | مزگت ما را گران‌تر از وحلی | |
| حله‌ی پیریت برفگند جهان | نیست به از زهد و دین کنونت حلی | |
| مستحلا، پیر مستحل نسزد | چونکه نخواهی ازین و آن بحلی؟ | |
| چونکه ندارد همیت باز کنون | حلیت پیری ز جهل و مستحلی | |
| روز شتاب و خطا گذشت، کنون | وقت صواب است و روز محتملی |