| نیابی از خردمندان کسی را | که او را اندر این خر نیست باری | |
| نگه کن تا بر این خر کس نشسته است | که این بد خر نکرده‌ستش فگاری | |
| ازو پرهیز کن چون گشتی آگاه | که جز فعل بد او را نیست کاری | |
| منش بسیار دیدم و آزمودم | چه گویم؟ گویم این ماری است، ماری | |
| جز از غدر و جفا هرچند گشتم | ندیدم کار او را پود و تاری | |
| کجا نوری پدید آید هم‌آنجا | ز بد فعلی برانگیزد غباری | |
| تو را چون غمگساری داد گیتی | دلت شاد است و داری کاروباری | |
| نه‌ای آگه که گر غمی نبودی | نبایستت هرگز غمگساری | |
| نباید تا نباشد جرم عذری | نه صلحی، تا نباشد کارزاری | |
| جهان جای خلاف و بر فرودست | جزین مر مردمان را نیست کاری | |
| تو معذوری که نشناسیش ازیرا | نخسته‌ستت هنوز از دهر خاری | |
| تو با او، ای پسر، روگر خوش آمدت | پدر را هیچ عذری نیست باری | |
| گرفتم در کنارش روزگاری | کنون شاید کزو گیرم کناری | |
| اگر من به اختیارم برتن خویش | نکردم جز که پرهیز اختیاری | |
| خلاف است اهل دین را اهل دنیا | بداند هر حکیمی بی‌مداری | |
| نکرد این اختیار از خلق عالم | جز ابدالی حکیمی بختیاری | |
| مرا دین است یارو جفت،هرگز | اگر حق را نباشد حق‌گزاری | |
| اگر با من نسازند اهل دنیا | به من بر آن نباشد هیچ عاری | |
| خرد ما را به کار آید اگر چند | نمی‌دارد به کارش نابکاری | |
| خرد بار درخت مردم آمد | بدو باغی جدا گشت از چناری |