| دگر ره باز با هر کوهساری | بخار آورد پیدا خار خاری | |
| همان شخ که‌ش حریرین بود قرطه | همی از خر بر بندد ازاری | |
| به ابر اندر حصاری گشت کهسار | شنوده‌ستی حصاری در حصاری | |
| همی فرش پرندین برنوردد | شمال اکنون زهر کوهی و غاری | |
| خزان از مهرگان دارد پیامی | سوی هر باغ و دشت مرغزاری | |
| پر از بادست که را سر دگر بار | گران‌تر زو ندیدم بادساری | |
| چو ابدالان همیشه در رکوع است | به باغ اندر ز بر هر میوه‌داری | |
| ز هر شاخی یکی میوه در آویخت | چو از پستان مادر شیرخواری | |
| چو مستوفی شد اکنون، زان بخواهد | شمال از هر درخت اکنون شماری | |
| ز چندین پر زر و زیور عروسان | کنون تا نه فراوان روزگاری | |
| نماند با عروسی روی بندی | نه طوق و یاره‌ای یا گوشواری | |
| بهر حمله شمال اکنون بریزد | گنه ناکرده خون لاله‌زاری | |
| بلی زار است کار گل ولیکن | به زاری نیست همچون لاله زاری | |
| به خون اندر همی غلتد که دهقان | نبیند خون او را خواستاری | |
| بهی برشاخ ازاین اندوه مانده است | نژند و زرد همچون سوکواری | |
| جهان چون شاد خواری بود لیکن | بماند آن شاد خوار اکنون چوخواری | |
| به پیری و به خواری باز گردد | به آخر هر جوان و شاد خواری | |
| جهان با هیچ‌کس صحبت نجوید | کزو بر ناورد روزی دماری | |
| چو گشت آشفته گردد پیشگاهی | رهی و بنده پیش پیشکاری | |
| خر بدخوست این پر بار محنت | حرونی پر عواری بی‌فساری |