| هر کسی چیزی همی گوید زتیره رای خویش | تا گمان آیدت کو قسطای بن لوقاستی | |
| این همی گوید که گرمان نیستی دو کردگار | نیستی واجب که هرگز خار با خرماستی | |
| نور و خیر و پاک و خوب اندر طبایع کی چنین | ظلمت و شر و پلید و زشت را اعداستی؟ | |
| وانت گوید گر جهان را صانعی عادل بدی | بر جهان و خلق یکسر داد او پیداستی | |
| ریگ و شورستان و سنگ و دشت و غار و آب‌شور | کشت و میوه‌ستان و راغ و باغ چون دیباستی | |
| این چرا بنده‌ی ضعیف و چاکر و ساسیستی | وان چرا شاه و قوی و مهتر و والاستی | |
| ور جهان را یکسره ایزد مسلمان خواستی | جز مسلمان نه جهودستی و نه ترساستی | |
| وانت گوید جمله عدل است این و ما را بندگی است | خواست او را بود و باشد، نیست ما را خواستی | |
| من بگفتی راستی گر از زبان این خسان | عاقلان را گوش کردن قول ما یاراستی | |
| گر بشایستی که دینی گستریدی هر خسی | کردگار اندر جهان پیغمبر ننشاستی | |
| گر تفاوت نیستی یکسان بدی مردم همه | هر کسی در ذات خود یکتا و بی‌همتاستی | |
| وین چنین اندر خرد واجب نیابد نیز ازانک | هر کسی همتای خلقستی و خود یکتاستی | |
| وانچه کز جستن محال آید نشاید بودن آن | پس نشاید گفتن «ار هستی چنین زیباستی» | |
| پس محال آورد حال دهر قول آنکه گفت | «بهزیستی گرنه این مولای و آن مولاستی» | |
| وانکه گوید «خواست ما را نیست» می‌گوید خرد | کاین همانا قول مردی مست یا شیداستی | |
| این چنین بی‌هوش در محراب و منبر کی شدی | گر به چشم دل نه جمله عامه نابیناستی؟ | |
| هوشیاران را همی ماند به خاموشی ولیک | چون سخن گوید تو گوئی سرش پر سوداستی | |
| روی زی محراب کی کردی اگر نه در بهشت | بر امید نان و دیگ قلیه و حلواستی؟ | |
| جای کم‌خواران و ابدالان کجا بودی بهشت | گر براندازه‌ی شکم و معده‌ی اینهاستی؟ | |
| گوئی از امر خدای است، ای پسر، بر مرد عقل | امر ازو برخاستی گر عقل ازو برخاستی |