| این چه خیمه است این که گوئی پر گهر دریاستی | یا هزاران شمع در پنگان از میناستی | |
| باغ اگر بر چرخ بودی لاله بودی مشتری | چرخ اگر در باغ بودی گلبنش جوزاستی | |
| از گل سوری ندانستی کسی عیوق را | این اگر رخشنده بودی یا گر آن بویاستی | |
| صبح را بنگر پس پروین روان گوئی مگر | از پس سیمین تذروی بسدین عنقاستی | |
| روی مشرق را بیاراید به بوقلمون سحر | تا بدان ماند که گوئی مسند داراستی | |
| جرم گردون تیره و روشن درو آیات صبح | گوئی اندر جان نادان خاطر داناستی | |
| ماه نو چون زورق زرین نگشتی هر مهی | گر نه این گردنده چرخ نیلگون دریاستی | |
| نیست این دریا بل این پرده‌ی بهشت خرم است | ور نه این پرده بهشتستی نه پر حوراستی | |
| بلکه مصنوعی تمام است این به قول منطقی | گر تمام آن است کو را نیست هرگز کاستی | |
| آسیائی راست است این کابش از بیرون اوست | زان همی گردد، شنودم این حدیث از راستی | |
| آسیابان را ببینی چون ازو بیرون شوی | واندر اینجا دیدیی چشمت اگر بیناستی | |
| چیست، بنگر، زاسیا مر آسیابان را غله؟ | گر نبایستیش غله آسیا ناراستی | |
| عقل اشارت نفس دانا را همی ایدون کند | کاین همانا ساخته کرده ز بهر ماستی | |
| روزگار و چرخ و انجم سر به سر بازیستی | گرنه این روز دراز دهر را فرداستی | |
| نفس ما بر آسیا کی پادشا گشتی به عقل | گر نه نفس مردمی از کل خویش اجزاستی | |
| چرخ می‌گوید به گشتن‌ها که من می‌بگذرم | جز همین چیزی نگفتی گر چو ما گویاستی | |
| قول او را بشنود دانا ز راه گشتنش | گشتنش آواستی گر همچو ماش آواستی | |
| کس نمی‌داند کز این گنبد برون احوال چیست | سر فرو کردی اگر شخصی بر این بالاستی | |
| نیست چیزی دیدنی زینجا برون و زین قبل | می‌گمان آید کز این گنبد برون صحراستی | |
| دهر خود می‌بگذرد یا حال او می‌بگذرد | حال گشتن نیستی گر دهر بی‌مبداستی |