| تمییز و هوش و فکرت و بیداری | چون داد خیره خیره تو را باری؟ | |
| تا کار بندی این همه آلت را | در غدر و مکر و حیلت و طراری؟ | |
| تا همچو مور بی خور و بی‌پوشش | کوشش کنی و مال فراز آری! | |
| از خال و عم به ناحق بستانی | وانگه به زید و خالد بسپاری! | |
| تعطیل باشد این و نپندارم | من خیر ازین همی که تو آن داری | |
| من خویش را ازین سه گوا دارم | بیداری و نماز و شب تاری | |
| حیران چرا شدی به نگار اندر؟ | زین پس نگر که چیز بننگاری | |
| چیزی نگر که با تو برون آید | زین گرد گرد گنبد زنگاری | |
| دارا برفت مفلس و زین عالم | با او نرفت ملک و جهانداری | |
| پیشه‌ی زمانه مکر و فریب آمد | با او مکوش جز که به مکاری | |
| عمر تو را همی ز تو برباید | گر همرهی کنی تو نه هشیاری | |
| جز علم نیست بهر تو زین عالم | زنهار کار خوار نینگاری | |
| از بهر علم داد تو را ایزد | تمییز و هوش و فکرت و بیداری | |
| اینها ز بهر علم بکار آیند | نز بهر بیهشی و سبکساری | |
| گر کاربند باشی اینها را | در مکر و غدر سخت ستمگاری | |
| اینها به ما عطای خدا آمد | پوشیده از ستور بهمواری | |
| وایزد بدین شریف عطاهامان | بگزید بر ستور به سالاری | |
| وانها که زین عطا نه همی یابند | بینی که مانده‌اند بدان خواری | |
| خواهی بدار و خواهی بفروشش | خواهیش کاربند بدشخواری | |
| دانی که نیست آن خر مسکین را | جز جهل هیچ جرم و گنه‌کاری |