| ای مانده به کوری و تنگ حالی | بر من ز چه همواره بد سگالی | |
| از کار تو دانی که بی‌گناهم | هرچند تو بدبخت و تنگ حالی | |
| دانی که تو چون خوار و من عزیزم؟ | زیرا که منم زر و تو سفالی | |
| از جهل که آن ملک توست، جانم | چون جان تست از علوم خالی | |
| نالیدنت از جهل خویش باید | از حجت بیچاره چند نالی؟ | |
| از مال مرا چیزهاست بهتر | چون دشمن من تو ز بهر مالی؟ | |
| فضل و خرد و مال گرد ناید | با زرق و خرافات و بدفعالی | |
| هرچند که من چون درخت خرما | پر بارم و تو چون شکسته نالی | |
| این حکم خدای است رفته بر ما | او بار خدای است و ما موالی | |
| هرچند که پشم است اصل هردو | بسیار به است از پلاس قالی | |
| گر تو به قفا با درفش کوشی | دانی که علی حال بر محالی | |
| آن به که چو چیز محال جوید | اندیشه‌ی تو گوش او بمالی | |
| برتر مشو از حد و نه فروتر | هش‌دار و مقصر مباش و غالی | |
| بر پایگه خویش اگر نباشی | جز رنج نبینی و جز نکالی | |
| بنده چو خداوند خود نباشد | بر چیز زوالی چو لایزالی | |
| هرچند که نیکو و نرم باشد | بر سر ننهد هیچ کس نهالی | |
| هرچند که سیم‌اند پاک هردو | بهتر ز حرامی بود حلالی | |
| نوروز به از مهرگان اگرچه | هردو دو زمانند اعتدالی | |
| ای گشته به درگاه میر چاکر | دعوی چه کنی خیره در معالی؟ | |
| دنیا چو رهی پیش من عیال است | تو پیش یکی چون رهی عیالی |