| گر خرد را بر سر هشیار خویش افسر کنی | سخت زود از چرخ گردان، ای پسر، سر بر کنی | |
| دیگرت گشته است حال تن ز گشت روزگار | همچو حال تن سزد گر حال جان دیگر کنی | |
| پیش ازان تا این مزور منظرت ویران شود | جهد کن تا بر فلک زین به یکی منظر کنی | |
| علم را بنیاد او کن مر علم را بام او | از بر و پرهیز شاید گر مرو را در کنی | |
| در چو این منظر چو بگزاری فریضه‌ی کردگار | بهتر آن باشد که مدح آل پیغمبر کنی | |
| ننگ داری زانکه همچون جاهلان نوک قلم | بر مدیح شاه یا میری قلم را تر کنی | |
| گر به سر بر خاک خواهی کرد ناچار، ای پسر | آن به آید کان زخاکی هرچه نیکوتر کنی | |
| بر سرت بویا چو مشک و عنبر سارا شود | گر تو خاکستر به نام آل او بر سر کنی | |
| هم مقصر باشی ای دل گر به مدح مصطفی | معنی از گوهر طرازی لفظش از شکر کنی | |
| جز به مدح آل پیغمبر سخن مگشای هیچ | گر همی خواهی که گوش ناصبی را کر کنی | |
| ای پسر، پیغمبری را تاج کی باشد شگفت | گر تو بر سر روز محشر ماه را افسر کنی؟ | |
| گر تو با اقبال و مدحش بنگری اندر جحیم | پر سلاسل قعر او را باغ پر عرعر کنی | |
| در جهان دین میان خلق تا محشر همی | کار این اجرام و فعل گنبد اخضر کنی | |
| گر به راه این جهان خورشیدمان رهبر شده‌است | سوی یزدان مان همی مر عقل را رهبر کنی | |
| نیست نیک اختر کسی که‌ش چرخ نیک‌اختر کند | بلکه نیک اختر شود هر که‌ش تو نیک اختر کنی | |
| هر که او فضل تو را و آل تو را منکر شود | خوبی و معروف او را زشتی و منکر کنی | |
| گر به روی تازه سوی روی آتش بنگری | روی آتش را همی تو تازه نیلوفر کنی | |
| فضل و جود و عدل ایزد خدمت کوثر کند | چون تو روز حشر مجلس بر لب کوثر کنی | |
| آزر مسکین که ابراهیم ازو بیزار شد | گر تو بپذیریش با پیغمبران همبر کنی | |
| بی شک این جهال امت را همی بینی، به حق | دشمنانند این نه امت گر سخن باور کنی |