| بگذر ای باد دل‌افروز خراسانی | بر یکی مانده به یمگان دره زندانی | |
| اندر این تنگی بی‌راحت بنشسته | خالی از نعمت وز ضیعت و دهقانی | |
| برده این چرخ جفا پیشه به بیدادی | از دلش راحت وز تنش تن آسانی | |
| دل پراندوه‌تر از نار پر از دانه | تن گدازنده‌تر از نال زمستانی | |
| داده آن صورت و آن هیکل آبادان | روی زی زشتی و آشفتن و ویرانی | |
| گشته چون برگ خزانی ز غم غربت | آن رخ روشن چون لاله‌ی نعمانی | |
| روی بر تافته زو خویش چو بیگانه | دستگیریش نه جز رحمت یزدانی | |
| بی‌گناهی شده همواره برو دشمن | ترک و تازی و عراقی و خراسانی | |
| بهنه جویان و جزین هیچ بهانه نه | که تو بد مذهبی و دشمن یارانی | |
| چه سخن گویم من با سپه دیوان؟ | نه مرا داد خداوند سلیمانی | |
| پیش نایند همی هیچ مگر کز دور | بانگ دارند همی چون سگ کهدانی | |
| از چنین خصم یکی دشت نیندیشم | به گه حجت، یارب تو همی دانی | |
| لیکن از عقل روا نیست که از دیوان | خویشتن را نکند مرد نگه‌بانی | |
| مرد هشیار سخن‌دان چه سخن گوید | با گروهی همه چون غول بیابانی؟ | |
| که بود حجت بیهوده سوی جاهل | پیش گوساله نشاید که قران‌خوانی | |
| نکند با سفها مرد سخن ضایع | نان جو را که دهد زیره‌ی کرمانی؟ | |
| آن همی گوید امروز مرا بد دین | که بجز نام نداند ز مسلمانی | |
| ای نهاده بر سر اندر کله دعوی | جانت پنهان شده در قرطه نادانی | |
| به که باید گرویدن زپس ازاحمد؟ | چیست نزد تو برین حجت‌برهانی؟ | |
| تو چه دانی که بود آنکه خر لنگت | تو همی براثر استر او رانی؟ |