| نماند کار دنیا جز به بازی | بقائی نیستش هر چون طرازی | |
| تو کبگ کوه و روز و شب عقابان | تو اهل روم و گشت دهر غازی | |
| سر و سامان این میدان نیابد | نه غازی و نه جامی و نه رازی | |
| وزین خیمه‌ی معلق برنپرد | اگر بازی تو از اندیشه‌سازی | |
| بر این میدان در این خیمه همیشه | همی تازی نهانی وانفازی | |
| سوی بستی نیازد جز توانا | سوی خواری نیازد جز نیازی | |
| جهان جای خلاف و رنج و شر است | تو ای دانا، برو چندین چه تازی؟ | |
| به دیده‌ی وهم و عقل اندر نیاید | چرا هرگز نیاز؟ از بی‌نیازی | |
| حقیقت چیست؟ عمر و علم مردم | مده حقت بدین چیز مجازی | |
| بجسم اندرت ضدان جفت گشتند | تفکر کن که کاری نیست بازی | |
| رهی کان از شدن باشد نشیبی | چو باز آئی همو باشد فرازی | |
| اگرچه کبگ صید باز باشد | بدو پیدا شده است از باز بازی | |
| نبینی خوب را زشتی مقابل؟ | نبینی عز را خواری موازی؟ | |
| نهفته‌ستند رازی بس شگفتی | بجوی آن راز را گر اهل رازی | |
| بجوی آن راز را اندر تن خویش | نگر تا بیهده هرسو نتازی | |
| نپردازی به راز ایزدی تو | که زیر بند جهل و بار آزی | |
| یکی نامه است بس روشن تن تو | بدین خوبی و پهنی و درازی | |
| تو را نامه همی برخواند باید | تو در نامه چو آهو چون گرازی؟ | |
| چو این نامه هم اندر نامه‌ی خویش | نشان دادت بسی آن مرد تازی | |
| به رنگ باز شد زاغت به سر بر | تو بیهوده همی شطرنج بازی |