| ایا دیده تا روز شب‌های تاری | بر این تخت سخت این مدور عماری | |
| بیندیش نیکو که چون بی‌گناهی | به بند گران بسته اندر حصاری | |
| تو را شست هفتاد من بند بینم | اگرچه تو او را سبک می‌شماری | |
| تو اندر حصار بلندی و بی‌در | ولیکن نه‌ای آگه از باد ساری | |
| بدین بی‌قراری حصاری ندیدم | نه بندی شنیدم بدین استواری | |
| در این بند و زندان به کار و به دانش | بیلفغد باید همی نامداری | |
| در این بند و زندان سلیمان بدین دو | نبوت بهم کرد با شهریاری | |
| ز بی‌دانشی صعبتر نیست عاری | تو چون کاهلی سر به سر نیز عاری | |
| چرا برنبندی ز دانش ازاری؟ | نداری همی شرم ازین بی‌ازاری! | |
| بیاموز تا دین بیابی ازیرا | ز بی‌علمی آید هم بی‌فساری | |
| تو را جان دانا و این کار کن تن | عطا داد یزدان دادار باری | |
| ز بهر چه؟ تا تن به دنیا و دین در | دهد جان و دل را رهی‌وار یاری | |
| خرد یافتی تا مرین هردوان را | به علم و عمل در به ایدر بداری | |
| ز جهل تو اکنون همی جان دانا | کند پیشکار تو را پیشکاری | |
| ازین است جانت ز دانش پیاده | وزین تو به تن جلد و چابک سواری | |
| به دانش مر این پیشکار تنت را | رها کن از این پیشکاری و خواری | |
| عجب نیست گر جانت خوار است و حیران | چو تن مست خفته است از بیش خواری | |
| جز از بهر علمت نبستند لیکن | تو از نابکاریت مشغول کاری | |
| تو را بند کردند تا دیو بر تو | نیابد مگر قدرت و کامگاری | |
| چه سود است از این بند چون دیو را تو | به جان و تن خویش می برگماری؟ |