| جهان را نیست جز مردم شکاری | نه جز خور هست کس را نیز کاری | |
| یکی مر گاو بر پروار را کس | جز از قصاب ناید خواستاری | |
| کسی کو زاد و خورد و مرد چون خر | ازین بدترش باشد نیز عاری؟ | |
| چه دزدی زی خردمندان چه موشی | چه بدگوئی سوی دانا چه ماری | |
| خلنده‌تر ز جاهل بر نروید | هگرز، ای پور، ز آب و خاک خاری | |
| زجاهل بید به زیراک اگر بید | نیارد بار نازاردت باری | |
| حذر دار از درخت جاهل ایراک | نیارد بر تو زو جز خار باری | |
| چه باید هر که او سر گین بشولد | مگر رنج تن و ناخوش بخاری؟ | |
| چو خلق این است و حال این، تو نیابی | ز تنهائی به، ای خواجه، حصاری | |
| به از تنهائیت یاری نباید | که تنهائی به از بد مهر یاری | |
| خرد را اختیار این است و زی من | ازین به کس نکرده است اختیاری | |
| پیاده به بسی از بسته برخر | تهی غاری به از پر گرگ غاری | |
| مرا یاری است چون تنها نشینم | سخن گوئی امینی رازداری | |
| همی گوید که «هر کو نشنود خود | ندارد غم ولیکن غم‌گساری» | |
| یکی پشتستش و صد روی هستش | به خوبی هر یکی همچون بهاری | |
| به پشتش بر زنم دستی چو دانم | که بنشسته است بر رویش غباری | |
| سخن‌گوئی بی‌آوازی ولیکن | نگوید تا نیابد هوشیاری | |
| نبینی نشنوی تو قول او را | نبیند کس چنین هرگز عیاری | |
| به هر وقت از سخن‌های حکیمان | به رویش بر ببینم یادگاری | |
| نگوید تا به رویش ننگرم من | نه چون هر ژاژخائی بادساری |