| ای غره شده به پادشائی | بهتر بنگر که خود کجائی | |
| آن کس که به بند بسته باشد | هرگز که دهدش پادشائی؟ | |
| تو سوی خرد ز بندگانی | زیرا که به زیر بندهائی | |
| گر بنده نه‌ای چرا نه از تنت | این چند گره نه بر گشائی؟ | |
| زین بند گران که این تن توست | چون هیچ نبایدت رهائی؟ | |
| پس شاه چگونه‌ای تو با بند | چون بنده‌ی خویش و مبتلائی؟ | |
| گر شاه توی ببخش و مستان | چیزی تو ز شهر و روستائی | |
| زیرا که ز خلق خواستن چیز | شاهی نبود بود گدائی | |
| یا باز شه است یا تو بازی | زیرا که چو باز می‌ربائی | |
| وان را که به مال و جان کنی قصد | خود باز نه‌ای که اژدهائی | |
| گیتی، پسرا، دو در سرائی است | تو بسته در این دو در سرائی | |
| بیرونت برند از در مرگ | چون از در بودش اندرآئی | |
| پیوسته شدی به خاک تا زو | می‌رای نیایدت جدائی | |
| گر رای بقا کنی در این جای | بیهوده درای و سست رائی | |
| وین چرخ که‌ش ایچ خود بقا نیست | تو بر طمع بقا چرائی؟ | |
| گر می به خرد درست مانده است | این بر شده چرخ آسیائی | |
| هر کو به خرد بقا نیابد | بیهوده چرائی ای چرائی | |
| گر تو بخرد بدی نگشتی | یکتا قد تو چنین دوتائی | |
| ای گاو! چرای شیر مرگی | بندیش که پیش او نیائی | |
| تو جز که ز بهر این قوی شیر | از مادر خویش می‌نزائی |