| سفله جهانا چو گرد گرد بنائی | هم بسر آئی اگر چه دیر بپائی | |
| گرچه سرای بهایمی، حکما را | تو نه سرائی چو بی‌گمان بسر آئی | |
| شهره سرائی و استوار ولیکن | چون بسر آئی همی نه شهره سرائی | |
| جود خدای است علت تو و، ما را | سوی حکیمان تو از خدای عطائی | |
| گرچه تورا نیست علم و، نیز بقا نیست | سوی من الفنج گاه علم و بقائی | |
| آنکه بداند چگونگیت بداند | شهره سرایا که تو ز بهر چرائی | |
| وانکه نیابد طریق سوی چرائیت | از تو چرا جوید آن ستور چرائی | |
| دور فنائی و سوی عالم باقی | معدن و الفنج‌گاه توشه‌ی مائی | |
| راست رجائی و نغز کار ولیکن | راست بخواهی پر از فریب و رجائی | |
| صحبت تو نیستم به کار ازیراک | صحبت آن را که‌ت او شناخت نشائی | |
| دانا ما را پیسکان تو خواند | گرچه تو ما را به بیسه‌خوار نشائی | |
| دنیا، پورا، تو را عطای خدای است | گر تو خریدار مذهب حکمائی | |
| چون بروی تو عطاش با تو نیاید | پس تو چه بردی از این عطای خدائی؟ | |
| گرنه همی ساید این عطای مبارک | تو که عطا یافتی ز بهر چه سائی؟ | |
| آنکه عطا و عطا پذیر مر او راست | معدن فضل است و اصل بار خدائی | |
| نیک نگه کن در این عطا و بیندیش | تا که تو، این عطا تو راست، کرائی | |
| سر چه کشی در گلیم، خیز نگه کن | تا که همی خود کجا روی و کجائی | |
| دهر تو را می به یشک مرگ بخاید | چاره‌ی جان ساز، خیره ژاژ چه خائی؟ | |
| چاره ندانم تو را جز آنکه به طاعت | خویشتن از مرگ و یشک او بربائی | |
| گر چه‌ت یکباره زاده‌اند نیابی | عالم دیگر اگر دوباره نزائی |