| کارو کردار تو ای گنبد زنگاری | نه همی بینم جز مکرو ستم‌گاری | |
| بستری پاک و پراگنده کنی فردا | هرچه امروز فراز آری و بنگاری | |
| تو همانا که نه هشیار سری،ور نی | چونکه فعل بد را زشت نینگاری | |
| گر نه مستی،پس بی‌آنکه بیازردیم | ما تو را،ما را از بهر چه آزاری؟ | |
| بچه توست همه خلق و تو چون گربه | روز و شب با بچه خویش به پیکاری | |
| مادری هرگز من چون تو ندیده‌ستم | نیست‌مان باتو و، نه‌بی‌تو، مگر خورای | |
| گر نبائیمت از بهر چه زائی‌مان | ور بزائی‌مان چون باز بی‌وباری؟ | |
| گرد می‌گردی بر جای چو خون‌خواره | گر ندانی ره نشگفت که خونخواری | |
| زن بدخو را مانی که مرا با تو | سازگاری نه صواب است و نه بیزاری | |
| نیستی اهل و سزاوار ستایش را | نه نکوهش را، زیرا که نه مختاری | |
| بل یکی مطبخ خوب است ز بهر ما | این جهان و، تو یکی مطبخ سالاری | |
| که مر این خاک ترش را تو چو طباخان | می به بوی و مزه و رنگ بیاچاری | |
| کردگارت را من در تو همی بینم | به ره چشم دل، ای گنبد زنگاری | |
| تو به پرگار خرد پیش روانم در | بی‌خطرتر ز یکی نقطه پرگاری | |
| مر مرا سوی خرد بر تو بسی فضل است | به سخن گفتن و تدبیر و به هشیاری | |
| دل من شمع خدای است، چه چیزی تو | چو پر از شمع فروزنده یکی خاری؟ | |
| شمع تو راه بیابان بردو دریا | شمع من راه نمای است سوی باری | |
| مر تو را لاجرم ایزد نه همی خواند | بلکه مر ما را خوانده است به همواری | |
| ما خداوند تو را خانه‌ی گفتاریم | گر تو او را، فلکا، خانه‌ی کرداری | |
| زینهار، ای پسر، این گنبد گردان را | جز یکی کار کن و بنده نپنداری |