| ای عورت کفر و عیب نادانی | پوشیده به جامه‌ی مسلمانی | |
| ترسم که نه مردمی به جان هر چند | از شخص همی به مردمان مانی | |
| چندین مفشان ردا، چرا جان را | یک‌بار ز گرد جهل نفشانی؟ | |
| تا گرد به جامه بر همی بینی | آگاه نه ای ز گرد نفسانی | |
| این جامه و جامه پوش خاک آمد | تو خاک نه‌ای که نور یزدانی | |
| بارانی تنت گر گلیم آمد | مر جان تو را تن است بارانی | |
| این چیست که زنده کرد مر تن را | نزدیک خرد؟ تو بی گمان آنی | |
| ای زنده شده به تو تن مردم | مانا که تو پور دخت عمرانی | |
| ترسا پسر خدای گفت او را | از بی‌خردی خویش و نادانی | |
| زیرا که خبر نبود ترسا را | از قدر بلند نفس انسانی | |
| چون گوهر خویش را ندانستی | مر خالق خویش را کجا دانی؟ | |
| این خانه‌ی پنج در بدین خوبی | بنگر که، که داشته‌ستت ارزانی | |
| من خانه ندیده‌ام جز این هرگز | گردنده و پیشکار و فرمانی | |
| تا با تو چو بندگان همی گردد | هر گونه که تو همیش گردانی | |
| هرچند تورا خوش آمد این‌خانه | باقی نشوی تو اندر این فانی | |
| بیرون کندت خدای ازو گرچه | بیرون نشوی تو زو به آسانی | |
| آباد به توست خانه، چون رفتی | او روی نهاد سوی ویرانی | |
| در خانه‌ی مرده، دل چرا بستی؟ | کو خاک گران و تو سبک جانی | |
| قیمت به تو یافت این صدف زیرا | ای جان، تو درو لطیف مرجانی | |
| هر کار که بر مراد او کردی | بسیار خوری ازو پشیمانی |