| ای آنکه به تن ز ارزوی مال چو نالی | از من چو ستم خود کنی از بهر چه نالی؟ | |
| در آرزوی خویش بمالید تو را مال | چون گوش دل ای سوختنی سخت نمالی؟ | |
| بدخواه تو مال است که مالیده‌ی اوئی | بدخواه تو مال است تو چون فتنه‌ی مالی؟ | |
| دام است تو را قال مقال از قبل مال | زان است که همواره تو با قال و مقالی | |
| ای زهد فروشنده، تو از قال و مقالی | با مرکب و با ضیعت و با سندس و قالی | |
| گر زهد همی جوئی، چندین به در میر | چون می‌دوی ای بیهده چون اسپ دوالی؟ | |
| آز تو نهنگ است همانا، که نپرسد | از گرسنگی خود ز حرامی و حلالی | |
| در مزرعه‌ی معصیت و شر چو ابلیس | تخم بزه و، بار بدو، برگ وبالی | |
| از عدل خداوند بیابی چو بیائی | با بار بزه روز قضا مزد حمالی | |
| ای کرده تو را گردون دون همت و بی‌دین | زایل شده دین از تو به دنیای زوالی | |
| بنگر که کجا می‌روی و بیهده منگر | سوی خدم و بنده و آزاد و موالی | |
| با لشکر و مالی قوی امروز، ولیکن | فردا نروی جز تهی و مفلس و خالی | |
| کوه از غم بی‌باکی و طغیان تو نالد | بیهوده تو چون در غم طوغان و ینالی؟ | |
| خرسند چرا شد دلت اندر بن این چاه | با جاه بلند و حشم و همت عالی؟ | |
| ای میر اجل، چون اجل آیدت بمیری | هرچند که با عز و جلالی و جمالی | |
| زیبا به خرد باید بودنت و به حکمت | زیبا تو به تختی و به صدری و نهالی | |
| بار خرد و حکمت و برگ هنر و فضل | برگیر، که تو این همه را تخم و نهالی | |
| ای خوب نهال ار ز خرد بار نگیری | با بید و سپیدار همانند و همالی | |
| ای سفله تو را جام بلورین به چه کار است | گر تو به تن خویش فرومایه سفالی | |
| باکی نبود زانکه تنت سفله سفالی است | گر تو به دل پاک چو پاک آب زلالی |