| ای کرده سرت خو به بی‌فساری | تا کی بود این جهل و بادساری؟ | |
| در دشت خطا خیره چند تازی؟ | چون سر ز خطا باز خط ناری؟ | |
| گر سر ز خطا باز خط ناری | دانم به حقیقت کز اهل ناری | |
| خاری است خطا زهر بار، تاکی | تو پشت در این زهر بار خاری؟ | |
| عقل است به سوی صواب رهبر | با راه‌برت چون به خار خاری؟ | |
| چون با خرد، ای بی‌خرد، نسازی | جز رنج نبینی و سوکواری | |
| گوئی که «چرا روزگار جافی | با من نکند هیچ بردباری؟» | |
| این بند نبینی که بر تو بستند؟ | در بند همی چون کنی سواری؟ | |
| خواهی که تماشاکنی به نزهت | به خیره در این چاه تنگ و تاری | |
| جز کانده و غم ندروی و حسرت | هرگاه که تخم محال کاری | |
| آنگه گنه ز روزگار بینی | وز جهل معادای روزگاری | |
| ناید ز جهان هیچ کار و باری | الا که به تقدیر و امر باری | |
| هش‌دار که عالم سرای کار است | مشغول چه باشی به نابکاری؟ | |
| بنگر که پس از نیستی چگونه | با جاه شدستی و کامگاری | |
| دانی که تو را کردگار عالم | داده‌است به حق داد کردگاری | |
| گر تو ندهی داد او به طاعت | در خورد عذابی و ذل و خواری | |
| بیداد کنی با بزرگ داور | زنهار مکن زینهار خواری | |
| گر کار فلک گرد گشتن آمد | دین کار تو است و مرد کاری | |
| چون کار به مقدار خویش کردی | رفتی به ره عز و بختیاری | |
| گر گیتی تیمار تو ندارد | آن به که تو تیمار او نداری |