| تا کی خوری دریغ ز برنائی؟ | زین چاه آرزو ز چه برنائی؟ | |
| دانست بایدت چو بیفزودی | کاخر، اگرچه دیر، بفرسائی | |
| بنگر که عمر تو به رهی ماند | کوتاه، اگر تو اهل هش و رائی | |
| هر روز منزلی بروی زین ره | هرچند کارمیده و بر جائی | |
| زیر کبود چرخ بی‌آسایش | هرگز گمان مبر که بیاسائی | |
| بر مرکب زمانه نشسته‌ستی | زو هیچ رو نه‌ای که فرود آئی | |
| پیری نهاد خنجر بر نایت | تا کی خوری دریغ ز برنائی؟ | |
| ناخن ز دست حرص به خرسندی | چون نشکنی و پست نپیرائی؟ | |
| جان را به آتش خرد و طاعت | از معصیت چرا که نپالائی؟ | |
| پنجاه سال براثر دیوان | رفتی به بی‌فساری و رسوائی | |
| بر معصیت گماشته روز و شب | جان و دل و دو گوش و دو بینائی | |
| یک روز چونکه نیکی بلفنجی | کمتر بود ز رشته‌ی یکتائی | |
| بند قبای چاکری سلطان | چون از میان ریخته نگشائی | |
| فرمان کردگار یله کرده | شه را لطف کنی که «چه فرمائی؟» | |
| مذن چو خواندت زپی مسجد | تو اوفتاده ژاژ همی خائی | |
| ور شاه خواندت به سوی گلشن | ره را به چشم و روی بپیمائی | |
| تا مذهب تو این بود و سیرت | جز مرجحیم را تو کجا شائی؟ | |
| در کار خویش غافل چون باشی؟ | بر خویشتن مگر به معادائی! | |
| چون سوی علم و طاعت نشتابی؟ | ای رفتنی شده چه همی پائی؟ | |
| بی علم دین همی چه طمع داری؟ | در هاون آب خیره چرا سائی؟ |