| ای بار خدای و کردگارم | من فضل تو را سپاس دارم | |
| زیرا که به روزگار پیری | جز شکر تو نیست غمگسارم | |
| جز گفتن شعر زهد و طاعت | صد شکر تو را که نیست کارم | |
| توفیق دهم برانکه در دل | جز تخم رضای تو نکارم | |
| راز دل هرکسی تو دانی | دانی که چگونه دل فگارم | |
| دانی که چگونه من به یمگان | تنها و ضعیف و خوار و زارم | |
| میخواره عزیز و شاد و، من زانک | می می‌نخورم نژند و خوارم | |
| از بیم سپاه بوحنیفه | بیچاره و مانده در حصارم | |
| زیرا که به دوستی‌ی رسولت | زی لشکر او گناه‌کارم | |
| در دوستی رسول و آلش | بر محنت پای می‌فشارم | |
| تو داد دهی به روز محشر | زین یک رمه گاو بی‌فسارم | |
| با این رمه‌ی ستور گمره | هرگز نروم نه من حمارم | |
| هرچند به خوب و خوش سخن‌ها | خرمای عزیز خوش گوارم | |
| زی عامه چو خار خوارم ایراک | در دیده‌ی کور عامه خارم | |
| زین یک رمه گرگ و خرس گمره | یارب به تو است زینهارم | |
| ای یار نبید و رود و ساغر | من یار تو بود می‌نیارم | |
| زیرا که مر این سه‌یار بد را | ای خواجه تو یار و من نه یارم | |
| مستی تو و مست مست خواهد | با من چه چخی که هوشیارم؟ | |
| رو تو به قطار خویش ایراک | من با تو شتر نه در قطارم | |
| من، گر تو سواری ای جهان جوی، | بر مرکب خوش سخن سوارم |