| دل ز افتعال اهل زمانه ملا شدم | زایشان به قول و فعل ازیرا جدا شدم | |
| تا همچو زید و عمرو مرا کور بود دل | عیبم نکرد هیچ کسی هر کجا شدم | |
| گاهی ز درد عشق پس خوب چهرگان | گاهی ز حرص مال پس کیمیا شدم | |
| نه باک داشتم که همی عمر شد به باد | نه شرم داشتم که ضمیری خطا شدم | |
| وقت خزان به بار رزان شد دلم خراب | وقت بهار شاد به آب و گیا شدم | |
| وین آسیا دوان و درو من نشسته پست | ایدون سپید سار در این آسیا شدم | |
| پنداشتم که دهر چراگاه من شده‌است | تا خود ستوروار مر او را چرا شدم | |
| گر جور کرد، باز دگر باره سوی او | میخواره‌وار از پس هیهایها شدم | |
| یک چندگاه داشت مرا زیر بند خویش | گه خوب‌حال و باز گهی بی‌نوا شدم | |
| وز رنج روزگار چو جانم ستوه گشت | یک چند با ثنا به در پادشا شدم | |
| گفتم مگر که داد بیابم ز دیو دهر | چون بنگریستم ز عنا در بلا شدم | |
| صد بندگی شاه ببایست کردنم | از بهر یک امید کزو می‌روا شدم | |
| جز درد و رنج چیز نیامد به‌حاصلم | زان کس که سوی او به امید شفا شدم | |
| وز مال شاه و میر چو نومید شد دلم | زی اهل طیلسان و عمامه و ردا شدم | |
| گفتم که راه دین بنمایند مر مرا | زیرا که ز اهل دنیا دل پرجفا شدم | |
| گفتند «شاد باش که رستی زجور دهر | تا شاد گشت جانم و اندر دعا شدم | |
| گفتم چو نامشان علما بود و حال خوب | کز دست جهل و فقر چو ایشان رها شدم | |
| تا چون به قال و قیل و مقالات مختلف | از عمر چند سال میان‌شان فنا شدم | |
| گفتم، چو رشوه بود و ریا مال و زهدشان، | «ای کردگار باز به چه مبتلا شدم؟» | |
| از شاه زی فقیه چنان بود رفتنم | کز بیم مور در دهن اژدها شدم |