| به راه دین نبی رفت ازان نمی‌یاریم | که راه با خطر و ما ضعیف و بی‌یاریم | |
| چون روز دزد ره ما گرفت اگر به سفر | بجز به شب نرویم، ای پسر، سزاواریم | |
| ازین به ستان ستاره به روز پنهانیم | ز چشم خلق و به شب رهبریم و بیداریم | |
| وگر به شخص ز جاهل نهان شدیم، به علم | چو آفتاب سوی عاقلان پدیداریم | |
| به حکمت است و خرد بر فرود مردان را | و گرنه ما همه از روی شخص همواریم | |
| یکی ز ما چو گل است و یکی چو خار به طبع | اگرچه یکسره جمله به سان گلزاریم | |
| سخن به علم بگوئیم تا ز یک‌دیگر | جدا شویم که ما هر دو اهل گفتاریم | |
| سخن پدید کند کز من و تو مردم کیست | که بی‌سخن من و تو هردو نقش دیواریم | |
| جهان، خدای جهان را مثل چوبستانی است | که ما به جمله بدین بوستان در اشجاریم | |
| بیای تا من و تو هر دو، ای درخت خدا، | ز بار خویش یکی چاشنی فرو باریم | |
| لجاج و مشغله ماغاز تا سخن گوئیم | که ما ز مشغله‌ی تو ز خانه آواریم | |
| اگر تو ای بخرد ناصبی مسلمانی | تو را که گفت که ما شیعت اهل زناریم؟ | |
| محمد و علی از خلق بهترند چه بود | گر از فلان و فلان شان بزرگتر داریم؟ | |
| خزینه‌دار خدایندو، سرهای خدای | همی به ما برسانند کاهل اسراریم | |
| به غار سنگین در نه، به غار دین اندر | رسول را، ز دل پاک صاحب الغاریم | |
| ز علم بهره‌ی ما گندم است و بهر تو کاه | گمان مبر که چو تو ماستور و که خواریم | |
| به خمر دین چو تو خر، مست گشته‌ای شاید | که خویشتن بکشیم از تو ما که هشیاریم | |
| ز بهر تو که همی خویشتن هلاک کنی | به بی هشی، همگان روز و شب به تیماریم | |
| چو آگهیم که مستی و بی‌خرد، ما را | اگرچه سخت بیازاری از تو نازاریم | |
| وز آن قبل که تو حکمت شنود نتوانی | همیشه با تو به حکمت دهان به مسماریم |