| این روزگار بی‌خطر و کار بی‌نظام | وام است بر تو گر خبرت هست، وام، وام | |
| بر تو موکلند بدین وام روز و شب | بایدت باز داد به ناکام یا به کام | |
| دل بر تمام توختن وام سخت کن | با این دو وام‌دار تو را کی رود کلام؟ | |
| اندر جهان تهی‌تر ازان نیست خانه‌ای | کز وام کرد مرد درو فرش و اوستام | |
| شوم است مرغ وام، مرو را مگیر صید | بی‌شام خفته به که چو از وام خورده شام | |
| رفتنت سوی شهر اجل هست روز روز | چون رفتن غریب سوی خانه گام گام | |
| جوی است و جر بر ره عمرت ز دردها | ره پر ز جر و جوی و هوا سرد و، تار بام | |
| لیکن تو هیچ سیر نخواهی همی شدن | زین جر و جوی کوفتن و راه بی‌نظام | |
| هر روز روزگار نویدی دگر دهدت | کان را هگرز دید نخواهی همی خرام؟ | |
| ای روزگار، چونکه نویدت حلال گشت | ما را و، گشت پاک خرامت همه حرام؟ | |
| احسان چرا کنی و تفضل بجای آنک | فردا برو به چنگ و جفا بر کشی حسام؟ | |
| هر کو قرین توست نبیند ز تو مگر | کردارهای ناخوش و گفتارهای خام | |
| گفتارهات من به تمامی شنوده‌ام | زیرا که من زبان تو دانم همه تمام | |
| بیزارم از تو و همه یارانت، مر مرا | تا حشر با شما نه علیک است و نه سلام | |
| در کار خویش عاجز و درمانده نیستم | فضل مرا به جمله مقرند خاص و عام | |
| لیکن مرا به گرسنگی صبر خوشتر است | چون یافتن ز دست فرومایگان طعام | |
| با آب‌روی تشنه بمانی ز آب جوی | به چون ز بهر آب زنی با خران لطام | |
| از چاشت تا به شام تو را نیست ایمنی | گر مر تو راست مملکت از چاچ تا به شام | |
| آزاده و کریم بیالاید از لیم | چون دامن قبات نیفشانی از لام | |
| مامیز با خسیس که رنجه کند تو را | پوشیده نرم نرم چو مر کام را ز کام |