| گفت «نی» گفتمش «چو سنگ جمار | همی انداختی به دیو رجیم | |
| از خود انداختی برون یکسر | همه عادات و فعلهای ذمیم؟» | |
| گفت «نی» گفتمش «چو گشتی تو | مطلع بر مقام ابراهیم | |
| کردی از صدق و اعتقاد و یقین | خویشی خویش را به حق تسلیم؟» | |
| گفت «نی» گفتمش «به وقت طواف | که دویدی به هروله چو ظلیم | |
| از طواف همه ملائکتان | یاد کردی به گرد عرش عظیم؟» | |
| گفت «نی»گفتمش «چو کردی سعی | از صفا سوی مروه بر تقسیم | |
| دیدی اندر صفای خود کونین | شد دلت فارغ از جحیم و نعیم؟» | |
| گفت «نی» گفتمش «چو گشتی باز | مانده از هجر کعبه بر دل ریم | |
| کردی آنجا به گور مر خود را | همچنانی کنون که گشته رمیم؟» | |
| گفت « از این باب هر چه گفتی تو | من ندانسته‌ام صحیح و سقیم» | |
| گفتم «ای دوست پس نکردی حج | نشدی در مقام محو مقیم | |
| رفته‌ای مکه دیده، آمده باز | محنت بادیه خریده به سیم | |
| گر تو خواهی که حج کنی، پس از این | این چنین کن که کردمت تعلیم» |