| در این مقام اگر می مقام باید کرد | بکار خویش نکوتر قیام باید کرد | |
| به هرچه خوشترت آید زنامها، تن را | به فعل خویش بدان نام نام باید کرد | |
| که نام نیکو مرغ است و فعل نیکش دام | زفعل خویش بر این مرغ دام باید کرد | |
| زخوی نیک و خرد در ره مروت و فضل | مر اسپ تن را زین و لگام باید کرد | |
| بدین لگام و بدین زینت نفس بدخو را | در این مقام همی نرم و رام باید کرد | |
| اگر دلت بشکسته است سنگ معصیتش | دل شکسته به طاعت لجام باید کرد | |
| اگر سلامت خواهی ز جهل بر در عقل | سلام باید کرد و مقام باید کرد | |
| اگر خرد نبود، از دو بد نداند کس | به ذات خویش که او را کدام باید کرد | |
| وگر کریم شود آرزوت نام و لقب | کریم‌وار فعال کرام باید کرد | |
| جفا و جور و حسد را به طبع در دل خویش | نفور و زشت و بد و سرد و خام باید کرد | |
| چو بر تو دهر به آفات خود زحام کند | تو را ز صبر به دل بر زحام باید کرد | |
| وگر به غدر جهان بر تو قصد چاشت کند | تو را به صبر برو قصد شام باید کرد | |
| به فعل نیک و به گفتار خوب پشت عدو | چو عاقلان جهان زیر بام باید کرد | |
| سفیه را به سفاهت جواب باز مده | ز بی‌وفا به وفا انتقام باید کرد | |
| و گر زمانه به گرگی دهد عنانش را | برو ز بهر سلامت سلام باید کرد | |
| و گر چه خاص بوی، خویشتن ز بهر صلاح | میان عام چو ایشانت عام باید کرد | |
| به قصد و عمد چو چیزی حلال دارد دهر | به سوی خویش مر آن را حرام باید کرد | |
| جهان به مردم دانا تمام خواهد شد | پس این مرا و تو را می تمام باید کرد | |
| به باغ دین حق اندر ز بهر بار خرد | زبانت را به بیان چون غمام باید کرد | |
| رخ از نبید مسائل به زیر گلبن علم | به قال و قیل تو را لعل فام باید کرد |