| آن کن ای جویای حکمت کاهل حکمت آن کنند | تا بدان دشوارها بر خویشتن آسان کنند | |
| جز که در خورد خرد صحبت ندارند از بنه | بر همین قانون که در عالم همی ارکان کنند | |
| طاعت ارکان ببین مر چرخ و انجم را به طبع | تا به طاعت چرخ وانجم‌شان همی حیوان کنند | |
| چرخ را انجم به سان دست‌های چابک‌اند | کز لطافت خاک بی‌جان را همی با جان کنند | |
| دست‌های آسمان‌اند این که با این بندگان | آن خداوندان همی احسان‌ها الوان کنند | |
| چشمهای عالمند اینها که چون در خاک خشک | بنگرند او را همی پر در و پر مرجان کنند | |
| این شگفتی بین که در نیسان ز بس نقش و نگار | خاک بستان را همی پر زینت نیسان کنند | |
| این نشانی‌هاست مردم را که ایشان می‌دهند | سوی گوهرها که می در خاک و که پنهان کنند | |
| گر ندیدی عرش را و حاملان عرش را | تا به گردش بر چه‌سان همواره می‌جولان کنند | |
| عرش توست این خاک و، افلاک و کواکب گرد او | روز و شب جولان همی همواره هم زین‌سان کنند | |
| پادشاهی یافته‌ستی بر نبات و بر ستور | هر چه گوئی «آن کنید» آن از بن دندان کنند | |
| بنگر آن را در رکوع و بنگر این را در سجود | پس همین کن تو ز طاعت‌ها که می ایشان کنند | |
| این اشارت‌های خلقی را تامل کن به حق | این اشارت‌ها همی زی طاعت یزدان کنند | |
| پیشه کن امروز احسان با فرودستان خویش | تا زبر دستانت فردا با تو نیز احسان کنند | |
| بنده‌ی بد را خداوندان به تشنه گرسنه | بر عذاب آتش معده همی بریان کنند | |
| پس تو بد بنده چرا ایمن نشسته‌ستی؟ ازانک | همچنین فردا بر آتش مر تو را قربان کنند | |
| از نبید جهل چون مستان بیهوشند خلق | تو که هشیاری مکن کاری که آن مستان کنند | |
| گوشت ارگنده شود او را نمک درمان بود | چون نمک گنده شود او را به چه درمان کنند؟ | |
| با سبکساران از آل مصطفی چیزی مگوی | زانکه این جهال خود بی‌ابر می باران کنند | |
| در مدینه‌ی علم ایزد جغد کان را جای نیست | جغد کان از شارسان‌ها قصد زی ویران کنند |