| این رقیبان که بر این گنبد پیروزه درند | گرچه زیرند گهی جمله، همیشه زبرند | |
| گر رقیبان به بصر تیز بوند از بر ما | این رقیبان سماوی همه یکسر بصرند | |
| نامشان زی تو ستاره است ولیکن سوی من | پیشکاران و رقیبان قضا و قدرند | |
| چون گریزم ز قضا، یا ز قدر، من چو همی | به هزاران بصر ایشان به سوی من نگرند؟ | |
| سوی ما زان نگرند ایشان کز جوهرشان | خرد و جان سخن گوی به ما در اثرند | |
| خرد و جان سخن گوی که از طاعت و علم | پریانند بر این گنبد پیروزه پرند | |
| این چراگاه دل و جان سخن گوی تو است | جهد کن تا بجز از طاعت و دانش نچرند | |
| اندر این جای گیاهان زیان کار بسی است | زین چراگاه ازیرا حکما بر حذرند | |
| جسد مردمی، ای خواجه، درختی عجب است | که برو فکرت و تمیز تو را برگ و برند | |
| از درخت جسدت برگ و بر خویش بچن | پیشتر زانکه از این بستان بیرونت برند | |
| زاد بر گیر و سبک باش و مکن جای قرار | خانه‌ای را که مقیمانش همه برسفرند | |
| همگان بر خطرند آنکه مقیم‌اند و گر | ره نیابند سوی با خطران بی‌خطرند | |
| چون مقیمان همه مشغول مقامند ولیک | یک یک از ساخته‌ی خویش همی برگذرند | |
| راهشان یوز گرفته‌است و ندارند خبر | زان چو آهو همه در پوی و تگ و با بطرند | |
| بر خریدار فسون سخره و افسوس کنند | وانگهی جز که همه تنبل و افسون نخرند | |
| گرچه‌شان کار همه ساخته‌از یکدگر است | همگان کینه‌ور و خاسته بر یکدگرند | |
| دردمندند به جان جمله نبینی که همی | جز همه آنکه زیان کار بودشان نخورند؟ | |
| سخن بیهده و کار خطا زایشان زاد | سخن بیهده و کار خطا را پدرند | |
| با هزاران بدی و عیب یکیشان هنراست | گر چه ایشان چو خر از عیب و هنر بیخبرند | |
| هنر آن است که پیغمبر خیرالبشر است | وین ستوران جفا پیشه به صورت بشرند |