| مردم نبود صورت مردم حکما اند | دیگر خس و خارند و قماشات و دغااند | |
| اینها که نیند از تو سزای که و کهدان | مرحور وجنان راتو چه گوئی که سزااند؟ | |
| باندوه چرایند شب و روز بمانده | از چون و چرا زانکه ستوران چرااند | |
| این خیل چرا چویند و زخیل چراجوی | این خلق بداندیش کزین گونه جرااند | |
| در عالم انسانی مردم چو نبات است | اینها چون ریاحین‌اند آنها چو گیااند | |
| در دست شه اینها سپرغمند کماهی | در پیش خر آنها چو گیاهند و غذااند | |
| گر تو سپر غمی شوی، این پور، به طاعت | آنهات گزینند که بر ما امرااند | |
| دانا بر من کیست جز آنها که در امت | خیرالبشراند و خلف اهل عبااند؟ | |
| ایشان که به فرمان خدا از پدر و جد | میمون خلفااند و بر امت خلفااند | |
| آنها که به تایید الهی به ره دین | اندر شب گم راهی اجرام سمااند | |
| آنها که مرایشان را اندر شرف و فضل | مردان و زنان جمله عبیداند و امااند | |
| آنها که به تقدیر جهان داور ما را | از درد جهالت به نکو پند شفااند | |
| آنها که جهان را به چراغی که خداوند | بفروختش اندر شب دین روی ضیااند | |
| آنها که گوااند بر این خلق و برایشان | زایزد پدر و جد بحق عدل گوااند | |
| آنها که زپاکیزه نسب شیعت خود را | از حوض جد خویش و نیا آب سقااند | |
| آنها که گه حمله به تایید الهی | چون ما ز ستوران چراینده جدااند | |
| آنها که بریشان ما را همه هموار | میراث نیائیم که میراث نیااند | |
| آنها که چو محراب شریفند و مقدم | دیگر به صفا جمله وضیعند و ورااند | |
| حجاج و کریمان و حکیمان جهانند | ویشان به ره حکمت قبله‌ی حکمااند | |
| کعبه‌ی شرف و علم خفیات کتاب است | ویشان به مثل کعبه‌ی رکن‌اند و صفااند |