| از اهل ملک در این خیمه‌ی کبود که بود | که ملک ازو نربود این بلند چرخ کبود؟ | |
| هر آنکه بر طلب مال، عمر مایه گرفت | چو روزگار بر آمد نه مایه ماند و نه سود | |
| چو عمر سوده شد و، مایه عمر بود تو را | تو را ز مال که سوداست، اگر نه سود، چه سود؟ | |
| فزودگان را فرسوده گیر پاک همه | خدای عزوجل نه فزود و نه فرسود | |
| خدای را به صفات زمانه وصف مکن | که هر سه وصف زمانه است هست و باشد و بود | |
| یکی است با صفت و بی‌صفت نگوئیمش | نچیز و چیز مگویش، که مان چنین فرمود | |
| خدای را بشناس و سپاس او بگزار | که جز بر این دو نخواهیم بود ما ماخوذ | |
| به فعل و قول زبان یکنهاد باش و مباش | به دل خلاف زبان چون پشیز زر اندود | |
| چو نرم گویم با تو مرا درشت مگو | مسوز دست جز آن را که مر تو را برهود | |
| ز خاک و آتش و آبی، به رسم ایشان رو | که خاک خشک و درشت است و آب نرم و نسود | |
| مباش مادح خویش و، مگوی خیره مرا | که «من ترنج لطیفم خوش و تو بی مزه تود» | |
| اگر کسی بگرفتی به زور و جهد شرف | به عرش بر بنشستی به سرکشی نمرود | |
| جهود را چه نکوهی؟ که تو به سوی جهود | بسی نفایه‌تری زانکه سوی توست جهود | |
| ستوده سوی خردمند شو به دانش ازانک | بحق ستوده رسول است کش خدای ستود | |
| یقین بدان که ز پاکیزگی است پیوسته | به جان پاک رسول از خدای و خلق درود | |
| اگر نخواهی کائی به محشر آلوده | ز جهل جان و، ز بد دل، ببایدت پالود | |
| تو را چگونه پساود هگرز پاکی و علم | که جان و دلت جز از جهل و فعل بد نپسود؟ | |
| به مال و ملک و به اقبال دهر غره مشو | که تو هنوز ز آتش ندیده‌ای جز دود | |
| جهان مثل چو یکی منزل است بر ره و خلق | درو همی گذرد فوج فوج زودا زود | |
| برادر و پدر و مادرت همه رفتند | تو چند خواهی اندر سفر چنین آسود؟ |