| اگر بزرگی و جاه و جلال در درم است | ز کردگار بر آن مرد کم درم ستم است | |
| نداد داد مرا چون نداد گربه مرا | تو را از اسپ و خر و گاو و گوسفند رمه است | |
| یکی به تیم سپنجی همی نیابد جای | تو را رواق زنقش و نگار چون ارم است | |
| چو مه گذشت تو شادی ز بهر غله‌ی تیم | ولیکن آنکه تو را غله او دهد به غم است | |
| همه ستاره که نحس است مر رفیق تو را | چرا تو را به سعادت رفیق و خال و عم است | |
| کسی که داد بر این گونه خواهد از یزدان | بدان که راه دلش در سبیل داد گم است | |
| ببین که بهره‌ی آن پادشا ز نعمت خویش | چو بهره‌ی تو ضعیف از طعام یک شکم است | |
| نه هر چه هست مرو را همه تواند خورد | ز نان خویش تو را بهره زان او چه کم است | |
| کسی که جوی روان است ده به باغش در | به وقت تشنه چو تو بهره زانش یک فخم است | |
| گرت نداد حشم تو غم حشم نخوری | غم حشم همه بر جان اوست که‌ش حشم است | |
| زبانت داد و دل و گوش و چشم همچو امیر | نشان عدل خدای، ای پسر، در این نعم است | |
| کنی پسند که به چشم و گوش بنشینی | بجای آنکه خداوند ملکت عجم است | |
| به جان خلق برآمد پدید عدل خدای | نه بر تن و درم و مال کان هم صنم است | |
| اگر پسند نیاید تو را، بدان کاین عدل | هزار بار نکوتر ز تخت و ملک جم است | |
| اگر نیافت خطر بی‌خطر مگر به درم | درست شد که خرد برتر و به از درم است | |
| تو پادشاه تن خویشی، ای بهوش و، تو را | تمیز و خاطر و اندیشه و سخن خدم است | |
| تو، ای پسر، ز خرد سوی میر محتشمی | اگرچه میر سوی عام خلق محتشم است | |
| قلم سلاحت و حجت به پیش تو سپر است | خرد تو را سپه است و سخن تو را علم است | |
| سخن رسول دل و جان توست، اگر خوب است | خبر دهد عقلا را که جانت محترم است | |
| بهم شود به زبان برت لفظ با معنی | اگرت جان سخن گوی با خرد بهم است |