| جهانا چون دگر شد حال و سانت؟ | دگر گشتی چو دیگر شد زمانت! | |
| زمانت نیست چیزی جز که حالت | چرا حالت شده است از دشمنانت؟ | |
| چو رخسار شمن پرگرد و زردست | همان چون بت ستانی بوستانت | |
| عروسی پرنگار و نقش بودی | رخ از گلنار و از لاله دهانت | |
| پر از چین زلف و، رخ پر نور گفتی | نشینندی مشاطه چینیانت | |
| به چشمت کرد بدچشمی، همانا | ز چشم بد دگر شد حال و سانت | |
| نشاند از حله‌ها بی‌بهر مهرت | بشست از نقش‌ها باد خزانت | |
| ز رومت کاروان آورد نوروز | ز فنصور آرد اکنون مهرگانت | |
| ازین بر سودی و زان بر زیانی | برابر گشت سودت یا زیانت | |
| ردای پرنیان گر می بدری | چرا منسوخ کردی پرنیانت؟ | |
| چو آتش خانه گر پرنور شد باز | کجا شد زندت و آن زند خوانت؟ | |
| هزیمت شد همانا خیل بلبل | ز بیم زنگیان بی زبانت | |
| مرا از خواب نوشین دوش بجهاند | سحرگاهان یکی زین زنگیانت | |
| اگر هیچم سوی تو حرمتی هست | یکی خاموش کن او را، به جانت | |
| اگر مهمان توست این ناخوش آواز | مرا فریادرس زین میهمانت | |
| چه گویمت، ای رسول هجر؟ گویم | «فغان ما را از این ناخوش فغانت | |
| مرا از خان و مان بانگ تو افگند | که ویران باد یکسر خان و مانت | |
| سیه کرد و گران روز غریبان | سیاهی‌ی روی و آواز گرانت | |
| به رفتن همچو بندی لنگ ازانی | که بند ایزدی بسته است رانت | |
| نشان مدبریت این بس که هرگز | چو عباسی نشوئی طیلسانت |