| ازو زاد حیوان و مردم وزین | چنو هر کسی بربقا مبتلاست | |
| بیا تا بقا را مهیا شویم | که اینجای بس ناخوش و بی‌نواست | |
| جهان گرچه از راه دیدن پری است | ز کردار دیو است و نر اژدهاست | |
| کرا خواند هرگز که‌ش آخر نراند | نه جای محابا و روی و ریاست | |
| همه بیشی او بجمله کمی است | همه وعده‌ی او سراسر هباست | |
| کجا نقطه‌ی نور بینی درو | یکی دود چون دیوش اندر قفاست | |
| درختان نیکیش را بر بدی است | به زیر سر نعمتش در بلاست | |
| نه آن تو است، ای برادر، درو | هر آنچه‌ش گمانی بری کان تو راست | |
| یکی مرکب است این جهان بس حرون | که شرش رکاب و عنانش عناست | |
| چو از عادت او تفکر کنی | همه غدر و مکر و فریب و دهاست | |
| پس آن به که بگریزی از غدر او | کزو خیر هرگز نخواهدت خاست | |
| مگر طاعت ایزد بی‌نیاز | که او راست فرمان و تقدیر و خواست | |
| دو رهبر به پیش تو استاده‌اند | کزایشان یکی عقل و دیگر هواست | |
| خرد ره نمایدت زی خشندیش | ازیرا خرد بس مبارک عصاست | |
| نهالی که تلخ است بارش مکار | ازیرا رهت بر سرای جزاست | |
| به طاعت همی کوش و منشین بران | که گوئی «از ایزد مرا این قضاست» | |
| به طاعت شود پاک زنگ گناه | ازیرا گنه درد و طاعت شفاست | |
| نه نومید باش و نه ایمن بخسپ | که بهتر رهی راه خوف و رجاست | |
| دروغ ایچ مسگال ازیرا دروغ | سوی عاقلان مر زبان را زناست | |
| حذر کن ز مکر و حسد، ای پسر، | که این هر دو بر تو وبال و وباست |