| وین خوار سوی آن کس است کو را | بر منظر دل عقل پاسبان است | |
| جائی است بر این بام لاجوردی | کان جای تو را جاودان مکان است | |
| دانا به سوی آن جهان از اینجا | از نیکی بهتر دری ندانست | |
| نیکیت به کردار نیز بایست | نیکی‌ی تو همه جمله بر زبان است | |
| زیرا که به جای چراغ روشن | اندر دل پر غدر تو دخان است | |
| از دست تو خوش نایدم نواله | زیرا که نواله‌ت پر استخوان است | |
| تو پیش‌رو این رمه‌ی بزرگی | جان و دل من زین رمه رمان است | |
| زیرا که چو تو زوبعه نهاز است | اندر رمه و ابلیسشان شبان است | |
| خاصه به خراسان که مر شما را | آنجا زه و زاد است و خان و مان است | |
| یک فوج قوی لاجرم بر آن مرز | از لشکر یاجوج مرزبان است | |
| بر اهل خراسان فراخ شد کار | امروز که ابلیس میزبان است | |
| وز مطرب و رودو نبید آنجا | پیوسته همه روز کاروان است | |
| وز خوب غلامان همه خراسان | چون بتکده‌ی هند و چین ستان است | |
| زی رود و سرودست گوش سلطان | زیرا که طغان خانش میهمان است | |
| مطرب همه افغان کند که: می خور | ای شاه، که این جشن خسروان است | |
| وز دولت خود شاد باش ازیراک | دولت به تو، ای شاه، شادمان است | |
| وان مطرب سلطان بدین سخن‌ها | در شهر نکوحال و بافلان است | |
| وز خواری اسلام و علم، مذن | بی‌نان و چو نال از عمان نوان است | |
| آنجا که چنین کار و بار باشد | چه جای گه علم یا قرآن است؟ | |
| مهمان بلیس است خلق و حجت | بیچاره به‌یمگان ازان نهان است |