| خداوند تمییز و عقل شریف | خداوند تدبیر و قول آوری است | |
| متاب، ای پسر، سر ز فرمان آنک | ازوت این بزرگی و این سروری است | |
| به طاعت بکن شکر و احسان او | که این داد نزد خرد عمری است | |
| بجز شکر نعمت نگیرد که شکر | عقاب است و نعمت چو کبگ دری است | |
| مکن شکر جز فضل آن را که او | به فردوس شکر تو را مشتری است | |
| جهان جای الفنج ملک بقاست | بقائی و ملکی که نااسپری است | |
| گر از بهر ملک آفریدت خدای | چرا مر تو را میل زی چاکری است | |
| طلب کن بقا را که کون و فساد | همه زیر این گنبد چنبری است | |
| جهان را چو نادان نکوهش مکن | که بر تو مر او را حق مادری است | |
| به فعل اندرو بنگر و شکر کن | مر آن را که صنعش بدین مکبری است | |
| چه چیز است از این چرخ گردان برون؟ | درین عاقلان را بسی داوری است | |
| جهانی فراخ است و خوش کاین جهان | درو کمتر از حلقه‌ی انگشتری است | |
| مر آن راست فردا نعیم اندرو | که امروز بر طاعتش صابری است | |
| نباشد کسی تشنه و گرسنه | درو، کاین سخن در خور ظاهری است | |
| چو تشنه نباشد کس آنجا پس آن | چه جای شراب هنی و مری است؟ | |
| حذر کن ز عام و ز گفتار خام | گرت میل زی مذهب حیدری است | |
| تو را جان در این گنبد آبگون | یکی کار کن رفتنی لشکری است | |
| بیلفنج ملک سکندر کنون | که جانت در این سد اسکندری است | |
| سخن‌های حجت به حجت شنو | که قولش نه بیهوده و سرسری است |