| خرد چون به جان و تنم بنگریست | از این هر دو بیچاره بر جان گریست | |
| مرا گفت کاینجا غریب است جانت | بدو کن عنایت که تنت ایدری است | |
| عنایت نمودن به کار غریب | سر فضل و اصل نکو محضری است | |
| گر آرایش بت ز بتگر بود | تنت را میارای کاین بتگری است | |
| نکوتر نگر تا کجا می‌روی | که گمره شد آنک او نکو ننگریست | |
| اگر دیو را با پری دیده‌ای، | و گر نی، تنت دیو و جانت پری است | |
| پریت ای برادر برهنه چراست | اگر دیوت اندر خز و ششتری است؟ | |
| چو تنت از عرض جامه دارد بدان | که مر جانت را جامه‌ی جوهری است | |
| به صابون دین شوی مر جانت را | بیاموز کاین بس نکو گازری است | |
| ز دانش یکی جامه کن جانت را | که بی‌دانشی مایه‌ی کافری است | |
| سر علمها علم دین است کان | مثل میوه‌ی باغ پیغمبری است | |
| به دین از خری دور باش و بدان | که بی‌دینی، ای پور، بی شک خری است | |
| مگر جهل درداست و دانش دواست | که دانا چنین از جهالت بری است | |
| به داروی علمی درون علم دین | ز بس منفعت شکر عسکری است | |
| سخن به ز شکر کزو مرد را | ز درد فرومایگی بهتری است | |
| سخن در ره دین خردمند را | سوی سعد رهبرتر از مشتری است | |
| گلی جز سخن دید هرگز کسی | که بی‌آب و بی نم همیشه طری است؟ | |
| بیاموز گفتار و کردار خوب | که‌ت این هر دو بنیاد نیک‌اختری است | |
| مراد خدای از جهان مردم است | دگر هرچه بینی همه بر سری است | |
| نبینی که بر آسمان و زمین | مر او را خداوندی و مهتری است |