| این بد چون آمد و آن نیک چون؟ | عیب در این کار، چه گوئی، کراست؟ | |
| وانکه بر این گونه نهاد این جهان | زین همه پرخاش مر او را چه خاست؟ | |
| با همه کم بیش که در عالم است | عدل نگوئی که در این جا کجاست؟ | |
| مردم اگر نیک و صواب است و خوب | کژدم بد کردن و زشت و خطاست | |
| چیست جواب تو؟ بیاور که این | نیست خطا بل سخنی بی‌ریاست | |
| ترسم کاقرار به عدل خدای | از تو به حق نیست ز بیم قفاست | |
| دیدن و دانستن عدل خدای | کار حکیمان و زه انبیاست | |
| گرد هوا گرد تو کاین کار نیست | کار کسی کو به هوا مبتلاست | |
| قول و عمل هر دو صفت‌های توست | وز صفت مردم یزدان جداست | |
| تا نشناسی تو خداوند را | مدح تو او را همه یکسر هجاست | |
| تا نبری ظن که خدای است آنک | بر فلک و بر من و تو پادشاست | |
| بل فلک و هر چه درو حاصل است | جمله یکی بنده‌ی او را سزاست | |
| عالم جسمی اگر از ملک اوست | مملکتی بی‌مزه و بی‌بقاست | |
| پس نه مقری تو که ملک خدای | هیچ نگیرد نه فزونی نه کاست | |
| وانکه به فردا شودش ملک کم | چون به همه حال جهان را فناست | |
| پس نشناسی تو مر او را همی | قول تو بر جهل تو ما را گواست | |
| این که تو داری سوی من نیست دین | مایه‌ی نادانی و کفر و شقاست | |
| معرفت کارکنان خدای | دین مسلمانی را چون بناست | |
| کارکن است این فلک گرد گرد | کار کنی بی‌هش و بی علم و خواست | |
| کار کن است آنکه جهان ملک اوست | کارکنان را همه او ابتداست |