| آنکه بنا کرد جهان زین چه خواست؟ | گر به دل اندیشه کنی زین رواست | |
| گشتن گردون و درو روز و شب | گاه کم و گاه فزون گاه راست | |
| آب دونده به نشیب از فراز | ابر شتابنده به سوی سماست | |
| مانده همیشه به گل اندر درخت | باز روان جانور از چپ و راست | |
| ور به دل اندیشه ز مردم کنی | مشغله‌شان بی‌حد و بی‌منتهاست | |
| میش و بز و گاو و خر و پیل و شیر | یکسره زین جانور اندر بلاست | |
| تخم و بر و برگ همه رستنی | داروی ما یا خورش جسم ماست | |
| هر چه خوش است آن خورش جسم توست | هر چه خوشت نیست تو را آن دواست | |
| آهو و نخچیر و گوزن چران | هر چه مر او را ز گیاها چراست | |
| گوشت همی سازند از بهر تو | از خس و خار یله کاندر فلاست | |
| وز خس و از خار به بیگار گاو | روغن و پینو کنی و دوغ و ماست | |
| نیک و بد و آنچه صواب و خطاست | این همه در یکدگر از کرد ماست | |
| نیست ز ما ایمن نخچیر و شیر | در که و نه مرغ که آن در هواست | |
| آتش در سنگ به بیگار توست | آب به بیگار تو در آسیاست | |
| باد به دریادر ما را مطیع | کار کنی بارکش و بی‌مراست | |
| این چه کنی؟ آن نگر اکنون که خلق | هر یکی از دیگری اندر عناست | |
| روم، یکی گوید، ملک من است | وان دگری گوید چین مر مراست | |
| این به سر گنج برآورده تخت | وان به یکی کنج درون بی‌نواست | |
| خالد بر بستر خزست و بز | جعفر در آرزوی بوریاست | |
| این یکی آلوده تن و بی‌نماز | وان دگری پاک‌دل و پارساست |