| این کالبد جاهل خوش خوار تو گرگی است | وین جان خردمند یکی میش نزار است | |
| گوی از همه مردان خرد جمله ربودی | گر میش نزار تو بر این گرگ سوار است | |
| تن چاکر جان است مرو از پسش ایراک | رفتن به مراد و سپس چاکر عار است | |
| دستارت نیاید ز نوار ای پسر ایراک | هرچند پر از نقش نوار است نوار است | |
| جان تو درختی است خرد بار و سخن برگ | وین تیره جسد لیف درشت و خس و خار است | |
| نی‌نی که تو بر اشتر تن شهره سواری | و اندر ره تو جوی و جر و بیشه و غار است | |
| زین اشتر بی‌باک و مهارش به حذر باش | زیرا که شتر مست و برو مار مهار است | |
| باز خردت هست، بدو فضل و ادب گیر | مر باز خرد را ادب و فضل شکار است | |
| پرهیز کن از جهل به آموختن ایراک | جهل است مثل عورت و پرهیز ازار است | |
| در سایه‌ی دین رو که جهان تافته ریگ است | با شمع خرد باش که عالم شب تار است | |
| بشکن به سر بی‌خردان در به سخن جهل | زیرا که سخن آب خوش و جهل خمار است | |
| بر علم تو حق است گزاریدن حکمت | بگزار حق علم گرت دست گزار است | |
| مر شاخ خرد را سخن حکمت برگ است | دریای سخن را سخن پند بخار است | |
| ای گشته دل تو سیه از گرد جهالت | با این دل چون قار تو را جای وقار است؟ | |
| چون قار سیه نیست دل ما و پر از گرد | گرچه دل چون قار تو پر گرد و غبار است | |
| خرما و ترنج و بهی و گوز بسی هست | زین سبز درختان، نه همه بید و چنار است | |
| آن سر که به زیر کله و از بر تخت است | در مرتبه دور است از آن سر که به دار است | |
| اندر خور افسر شود از علم به تعلیم | آن سر که ز بس جهل سزاوار فسار است | |
| بیهوده و دشنام مگردان به زبان بر | کاین هر دو ز تو یار تو را زشت نثار است | |
| دشنام دهی باز دهندت ز پی آنک | دشنام مثل چون درم دیر مدار است |