| این رمه مر گرگ مرگ راست همه پاک | آنکه چون دنبه است و آنکه خشک و نزار است | |
| مانده به چنگال گرگ مرگ شکاری | گر چه تو را شیر مرغزار شکار است | |
| گر تو از این گرگ دردمند و فگاری | جز تو بسی نیز دردمند و فگار است | |
| ای شده غره به مال و ملک و جوانی | هیچ بدینها تو را نه جای فخار است | |
| فخر به خوبی و زر و سیم زنان راست | فخر من و تو به علم و رای و وقار است | |
| چونکه به من ننگری ز کبر و سیاست؟ | من چه کنم گر تو را ضیاع و عقار است؟ | |
| من شرف و فخر آل خویش و تبارم | گر دگری را شرف به آل و تبار است | |
| آنکه بود بر سخن سوار، سوار اوست | آن که نه سوار است کو بر اسپ سوار است | |
| شهره درختی است شعر من که خرد را | نکته و معنی برو شکوفه و بار است | |
| علم عروض از قیاس بسته حصاری است | نفس سخن گوی من کلید حصار است | |
| مرکب شعر و هیون علم و ادب را | طبع سخن سنج من عنان و مهار است | |
| تا سخنم مدح خاندان رسول است | نابغه طبع مرا متابع و یار است | |
| خیل سخن را رهی و بنده‌ی من کرد | آنکه ز یزدان به علم و عدل مشار است | |
| مشتری اندر نمازگاه مر او را | پیش رو و، جبرئیل غاشیه‌دار است | |
| طلعت «مستنصر از خدای» جهان را | ماه منیر است و، این جهان شب تار است | |
| روح قدس را ز فخر روزی صد راه | گرد درو مجلسش مجال و مدار است | |
| قیصر رومی به قصر مشرف او در | روز مظالم ز بندگان صغار است | |
| خلق شمارند و او هزار ازیراک | هر چه شمار است جمله زیر هزار است | |
| رایت او روز جنگ شهره درختی است | کش ظفر و فتح برگ‌ها و ثمار است | |
| مرکب او را چو روی سوی عدو کرد | نصرت و فتح از خدای عرش نثار است |