| با خداوند زبانت به خلاف دل توست | با خداوند جهان نیز تو را روی و ریاست | |
| به میان قدر و جبر رود اهل خرد، | راه دانا به میانه‌ی دو ره خوف و رجاست | |
| به میان قدر و جبر ره راست بجوی | که سوی اهل خرد جبر و قدر درد و عناست | |
| راست آن است ره دین که پسند خرد است | که خرد اهل زمین را ز خداوند عطاست | |
| عدل بنیاد جهان است، بیندیش که عدل | جز به حکم خرد از جور به حکم که جداست | |
| خرد است آنکه چو مردم سپس او برود | گر گهر روید در زیر پیش خاک سزاست | |
| خرد آن است که مردم ز بها و شرفش | از خداوند جهان اهل خطاب است و ثناست | |
| خرد از هر خللی پشت و ز هر غم فرج است | خرد از بیم امان است و ز هر درد شفاست | |
| خرد اندر ره دنیا سره یار است و سلاح | خرد اندر ره دین نیک دلیل است و عصاست | |
| بی خرد گرچه رها باشد در بند بود | با خرد گرچه بود بسته چنان دان که رهاست | |
| ای خردمند نگه کن به ره چشم خرد | تا ببینی که بر این امت نادان چه وباست | |
| اینت گوید «همه افعال خداوند کند | کار بنده همه خاموشی و تسلیم و رضاست » | |
| وانت گوید «همه نیکی ز خدای است ولیک | بدی ای امت بدبخت همه کار شماست» | |
| وانگه این هر دو مقرند که روزی است بزرگ | هیچ شک نیست که آن روز مکافات و جزاست | |
| چو مرا کار نباشد نبوم اهل جزا | اندر این قول خرد را بنگر راه کجاست | |
| چون بود عدل بر آنک او نکند جرم، عذاب؟ | زی من این هیچ روا نیست اگر زی تو رواست | |
| حاکم روزی قضای تو شده مست سدوم! | نه حکیم است که سازنده‌ی گردنده سماست؟ | |
| اندر این راه خرد را به سزا نیست گذر | بر ره و رسم خرد رو، که ره او پیداست | |
| مر خداوند جهان را بشناس و بگزار | شکر او را که تو را این دو به از ملک سباست | |
| حکمت آموز و، کم آزار و، نکو گو و بدانک | روز حشر این همه را قیمت و بازار و بهاست |