| ای غریب آب غریبی ز تو بربود شباب | وز غم غربت از سرت بپرید غراب | |
| گرد غربت نشود شسته ز دیدار غریب | گرچه هر روز سر و روی بشوید به گلاب | |
| هر درختی که ز جایش به دگر جای برند | بشود زو همه آن رونق و آن زینت و آب | |
| گرچه در شهر کسان گلشن و کاشانه کنی | خانه‌ی خویش به ار چند خراب است و یباب | |
| مرد را بوی بهشت آید از خانه‌ی خویش | مثل است این مثلی روشن بی پیچش و تاب | |
| آب چاهیت بسی خوشتر در خانه‌ی خویش | زانکه در شهر کسان گرم گهان پست و جلاب | |
| این جهان، ای پسر، اکنون به مثل خانه‌ی توست | زانت می‌ناید خوش رفت ازینجا به شتاب | |
| به غریبیت همی خواند از این خانه خدای | آنکه بسرشت چنین شخص تو را از آب و تراب | |
| آن مقدر که برانده‌است چنین بر سرما | قوت و خواب و خور و سستی و پیری و شباب | |
| وعده کرده‌است بدان شهر غریبیت بسی | جاه و نعمت که چنان خلق ندیده‌است به خواب | |
| آن شرابی که زکافور مزاج است درو | مهر و مشکست بر آن پاک و گوارنده شراب | |
| وز زنانی که کسی دست بر ایشان ننهاد | همه دوشیزه و هم‌زاد و نکو صورت و شاب | |
| تو همی گوئی کاین وعده درست است ولیک | نیست کردار تو اندر خور این خوب جواب | |
| وعده را طاعت باید چو مقری تو به وعد | سرت از طاعت بر حکم نکو وعده متاب | |
| زان شراب اینکه تو داری چو خلابی است پلید | وز بهشت این همه عالم چو سرائی است خراب | |
| زان همه وعده‌ی نیکو به چه خرسند شدی، | ای خردمند، بدین نعمت پوسیده‌ی غاب؟ | |
| زانک ازین خانه نیابی تو همی بوی بهشت | یار تو یافت ازو بوی، تو شو نیز بیاب | |
| تا به خاک اندر نامیخت چنین بوی بهشت | این نشد شکر پاکیزه و آن عنبر ناب | |
| چون ندانی که چه چیز است همی بوی بهشت | نشناسی ز می صاف همی تیره خلاب | |
| تو بدین تیره از آن صاف بدان خرسندی | که به دست است گنجشک و برابرست عقاب |