| سختیان را گرچه یک من پی دهی شوره دهد | واندکی چر بو پدید آید به ساعت بر قصب | |
| می‌فروش اندر خرابات ایمن است امروز و من | پیش محراب اندرم با ترس و با بیم و هرب | |
| عز و ناز و ایمنی‌ی دنیا بسی دیدم، کنون | رنج و بیم و سختی اندر دین ببینم یک ندب | |
| ایمنی و بیم دنیا همبر یک دیگرند | ریگ آموی است بیم و ایمنی رود فرب | |
| چون نخواهد ماند راحت آن چه باشد جز که رنج؟ | چون نیارد بر درخت از بن چه باشد جز حطب؟ | |
| گز ندارد حرمتم جاهل مرا کمتر نشد | سوی دانا نه نسب نه جاه و قدر و نه حسب | |
| نزد مردم مر رجب را آب و قدر و حرمت است | گرچه گاو و خر نداند حرمت ماه رجب | |
| نامدار و مفتخر شد بقعت یمگان به من | چون به فضل مصطفی شد مفتخر دشت عرب | |
| عیب ناید بر عنب چون بود پاک و خوب و خوش | گرچه از سر گین برون آید همی تاک عنب | |
| من به یمگان در نهانم، علم من پیدا، چنانک | فعل نفس رستنی پیداست او در بیخ و حب | |
| مونس جان و دل من چیست؟ تسبیح و قران | خاک پای خاطر من چیست؟ اشعار و خطب | |
| راست گویم، علم ورزم، طاعت یزدان کنم | این سه چیز است ای برادر کار عقل مکتسب | |
| مایه و تخم همه خیرات یکسر راستی است | راستی قیمت پدید آرد خشب را بر خشب | |
| مردم از گاو، ای پسر، پیدا به علم و طاعت است | مردم بی علم و طاعت گاو باشد بی ذنب | |
| طاعت و احسان و علم و راستی را برگزین | گوش چون داری به گفت بوقماش و بوقنب؟ | |
| از پس پیغمبر و حیدر بدین در ره مده | یک رمه بیگانگان را تات نفزاید عطب | |
| زانکه هفتاد و دو دارد ناصبی در دین امام | چیست حاصل خیر، بنگر، ناصبی را جز نصب | |
| بولهب با زن به پیشت می‌رود ای ناصبی | بنگر آنک زنش را در گردن افگنده کنب | |
| گر نمی‌بینی تو ایشان را ز بس مستی همی | نیست روئی مر مرا از تو وز ایشان جز هرب | |
| پند گیر از شعر حجت وز پس ایشان مرو | تا نمانی عمرهای بی‌کران اندر کرب |