| بر من بیچاره گشت سال و ماه و روز و شب | کارها کردند بس نغز و عجب چون بلعجب | |
| گشت بر من روز و شب چندانکه گشت از گشت او | موی من مانند روز و روی تو مانند شب | |
| ای پسر گیتی زنی رعناسب بس غرچه فریب | فتنه سازد خویشتن را چون به دست آرد عزب | |
| تو ز شادی خندخند و نیستی آگاه ازان | او همی بر تو بخندد روز و شب در زیر لب | |
| چون خوری اندوه گیتی کو فرو خواهدت خورد؟ | چون کنی بر خیره او را کز تو بگریزد طلب؟ | |
| چون طمع داری سلب بیهوده زان خونخواه دزد | کو همی کوشد همیشه کز تو برباید سلب؟ | |
| ای طلبگار طرب‌ها، مر طرب را غمروار | چند جوئی در سرای رنج و تیمار و تعب؟ | |
| در هزیمت چون زنی بوق ار بجایستت خرد؟ | ور نه‌ای مجنون چرا می‌پای کوبی در سرب؟ | |
| شاد کی باشد در این زندان تاری هوشمند | یاد چون آید سرود آن را که تن داردش تب؟ | |
| کی شود زندان تاری مر تورا بستان خوش؟ | گرچه زندان را به دستان‌ها کنی بستان لقب | |
| علم حکمت را طلب کن گر طرب جوئی همی | تا به شاخ علم و حکمت پر طرب یابی رطب | |
| آنکه گوید هیاهوی و پای کوبد هر زمان | آن بحق دیوانگی باشد مخوان آن را طرب | |
| من به یمگان در به زندانم از این دیوانگان | عالم‌السری تو فریاد از تو خواهم، آی رب | |
| اندر این زندان سنگین چون بماندم بی‌زوار | از که جویم جز که از فضلت رهایش را سبب؟ | |
| جمله گشته ستند بیزار و نفور از صحبتم | هم زبان و هم نشین و هم زمین و هم نسب | |
| کس نخواند نامه‌ی من کس نگوید نام من | جاهل از تقصیر خویش و عالم از بیم شغب | |
| چون کنند از نام من پرهیز اینها چون خدای | در مبارک ذکر خود گفته‌است نام بولهب!؟ | |
| من برون آیم به برهان‌ها ز مذهب‌های بد | پاکتر زان کز دم آتش برون آید ذهب | |
| عامه بر من تهمت دینی ز فضل من برند | بر سرم فضل من آورد این همه شور و جلب | |
| ور تو را از من بدین دعوی گوا باید گواست | مر مرا هم شعر و هم علم حساب و هم ادب |