| به چه ماند جهان مگر به سراب | سپس او تو چون دوی به شتاب؟ | |
| چون شدستند خلق غره بدو | همه خرد و بزرگ و کودک و شاب؟ | |
| زانکه مدهوش گشته‌اند همه | اندر این خیمه‌ی چهار طناب | |
| گر ندیدی طناب هاش، ببین | جملگی خاک و باد و آتش و آب | |
| بر مثال یکی پلیته شدی | چند گردی به سایه و مهتاب؟ | |
| از چه شد همچو ریسمان کهن | آن سرسبز و تازه همچو سداب | |
| خوش خوش این گنده پیر بیرون کرد | از دهان تو درهای خوشاب | |
| وان نقاب عقیق رنگ تو را | کرد خوش خوش به زر ناب خضاب | |
| چند گفتی و بر رباب زدی | غزل دعد بر صفات رباب | |
| بس کن از قصه‌ی رباب کنونک | زرد و نالان شدی چو رود رباب | |
| چون بینی که می بدرندت | طمع و حرص و خوی بد چو کلاب | |
| پس خویشت کشید پنجه سال | بر امید شراب و آب سراب | |
| گر نه‌ای مست وقت آن آمد | که بدانی سراب را ز شراب | |
| همه بگذشت بر تو پاک چو باد | مال و ملک و تن درست و شباب | |
| وین ستمگر جهان به شیر بشست | بر بناگوش‌هات پر غراب | |
| ماندی اکنون خجل، چو آن مفلس | که به شب گنج بیند اندر خواب | |
| چشمت از خواب بیهشی بگشای | خویشتن را بجوی و اندریاب | |
| سپس دین درون شو ای خرگوش | که به پرواز بر شده‌است عقاب | |
| هر زمان برکشد به بام بلند | زین سیه چاه ژرفت این دولاب | |
| آنگهیت ای پسر ندارد سود | با تن خویش کرد جنگ و عتاب |