| وز چوب خشک در فرو بارد | دری که مشک بوی کند صحرا | |
| وین چهره‌های خوب که در نورش | خورشید بی نوا شود و شیدا | |
| دانی که نیست حاضر و نه حاصل | در خاک و باد و آتش و آب اینها | |
| بی شکی از بهشت همی آید | این دل پذیر و نادره معنی‌ها | |
| وانچ او ز دور مرده کند زنده | پس زنده و طری بود و زیبا | |
| پس جای چون بود، چو بود زنده؟ | بل بر مجاز گفته شود کانجا | |
| برگفته‌ی خدای ز کردارش | چندین گواهیت بدهند آنا | |
| بر قول ار به جمله گوا یابی | در امهات و زاتش و در آبا | |
| وانچ از قرانش نیست گوا عالم | رازی خدائی است نهان ز اعداد | |
| تاویلش از خزانه‌ی آن یابی | کز خلق نیست هیچ کسش همتا | |
| فردی که نیست جز که به جد او | امید مر تو را و مرا فردا | |
| چون و چرا ز حجت او یابد | برهان ز کل عالم، وز اجزا | |
| چون و چرای عقل پدید آید | بی‌عقل نیست چون و نه نیز ایرا | |
| ای بی‌خرد، چو خر زچرا هرگز | پرسیدنت ازین نبود یارا | |
| چون و چرا عدوی تست ایرا | چون و چرا همی کندت رسوا | |
| چون طوطیان شنوده همی گوئی | تو بربطی به گفتن بی‌معنا | |
| ور بر رسم ز قولی، گوئی کاین | از خواجه امام گفت یکی برنا | |
| پیغمبری ولیک نمی‌بینم | چیزیت معجزات مگر غوغا | |
| نظمی است هر نظام پذیری را | گر خوانده‌ای در اول موسیقا | |
| چون از نظام عالم نندیشی | تا چیست انتهاش و چه بد مبدا؟ |