| ای کرده قال و قیل تو را شیدا | هیچ از خبر شدت به عیان پیدا؟ | |
| تا غره گشته‌ای به سخن‌هائی | کاینها خبر دهند همی زانها! | |
| تا گوش و چشم یافته‌ای بنگر | تا بر شنوده هست گوا بینا | |
| چون دو گوا گذشت بر آن دعوی | آنگاه راست گوی بود گویا | |
| گر زی تو قول ترسا مجهول است | معروف نیست قول تو زی ترسا | |
| او بر دوشنبه و تو بر آدینه | تو لیل قدر داری و او یلدا | |
| بر روز فضل روز به اعراض است | از نور و ظلمت و تبش و سرما | |
| روز و شب تو از شب و روز او | بهتر به چیست؟ خیره مکن صفرا | |
| موسی به قول عام چهل رش بود | وز ما فزون نبود رسول ما | |
| پس فضل فاضلان نه به اعراض است | ای مرد، نه مگر به قد و بالا | |
| بفزای قامت خرد و حکمت | مفزای طول پیرهن و پهنا | |
| بویات نفس باید چون عنبر | شایدت اگر جسد نبود بویا | |
| تنها یکی سپاه بود دانا | نادانت با سپاه بود تنها | |
| غره مشو بدانچه همی گوید | بهمان بن فلان ز فلان دانا | |
| کز دیده بر شنوده گوا باید | ورنی همیت رنجه کند سودا | |
| گویند عالمی است خوش و خرم | بی حد و منتهاست در و نعما | |
| صحراش باغ و زیر نهفتش در | بر تختهاش تکیه‌گه حورا | |
| آن است بی‌زوال سرای ما | والا و خوب و پر نعم و آلا | |
| وین قول را گواست در این عالم | تابنده همچو مشتری از جوزا | |
| زیرا که خاک تیره به فروردین | بر روی می نقاب کند دیبا |