| ز میدان‌های عمر خویش بگذشتی و می‌دانی | که هرگز باز نائی تو سوی این شهره میدان‌ها | |
| که آراید، چه گوئی، هر شبی این سبز گنبد را | بدین نو رسته نرگس‌ها و زراندود پیکان‌ها؟ | |
| اگر بیدار و هشیاری و گوشت سوی من داری | بیاموزم تو را یک یک زبان چرخ و دوران‌ها | |
| همی گویند کاین کهسارهای محکم و عالی | نرسته ستند در عالم مگر کز نرم باران‌ها | |
| زمین کو مایه‌ی‌تنهاست دانا را همی گوید | که اصلی هست جان‌ها را که سوی او شود جان‌ها | |
| به تاریکی دهد مژده همیشه روشنائی مان | که از دشوارها هرگز نباشد خالی آسان‌ها | |
| به مال و قوت دنیا مشو غره چو دانستی | که روزی آهوان بودند آن پرآرد انبان‌ها | |
| وگر دشواریی بینی مشو نومید از آسانی | که از سرگین همی روید چنین خوش بوی ریحان‌ها | |
| چهارت بند بینم کرده اندر هفتمین زندان | چرا ترسی اگر از بند بجهانند و زندان‌ها؟ | |
| در این صندوق ساعت عمرها را دهر بی‌رحمت | همی برما بپیماید بدین گردنده پنگان‌ها | |
| ز عمر این جهانی هر که حق خویش بستاند | برون باید شدنش از زیر این پیروزه ایوان‌ها | |
| چو زین منزلگه کم بیشها بیرون شود زان پس | نیابد راه سوی او زیادت‌ها و نقصان‌ها | |
| در این الفنج گه جویند زاد خویش بیداران | که هم زادست بر خوان‌ها و هم مال است در کان‌ها | |
| بماند تشنه و درویش و بیمار آنکه نلفنجد | در این ایام الفغدن شراب و مال و درمان‌ها | |
| که را ناید گران امروز رفتن بر ره طاعت | گران آید مر آن کس را به روز حشر میزان‌ها | |
| به نعمت‌ها رسند آنها که ورزیدند نیکی‌ها | به شدتها رسند آنها که بشکستند پیمان‌ها | |
| خداوند جهان باتش بسوزد بد فعالان را | برین قایم شده‌است اندر جهان بسیار برهان‌ها | |
| ازیرا ما خداوند درختانیم و سوی ما | سزای سوختن گشتند بد گوهر مغیلان‌ها | |
| بدی با جهل یارانند، هر کو بد کنش باشد | نپرهیزد زبد گرچه مقر آید به فرقان‌ها | |
| نبینی حرص این جهال بر کردار بد زان پس | که پیوسته همی درند بر منبر گریبان‌ها |