| حکیمان را چه می‌گویند چرخ پیر و دوران‌ها | به سیر اندر ز حکمت بر زبان مهر و آبان‌ها | |
| خزان گوید به سرماها همین دستان دی و بهمن | که گویدشان همی بی‌شک به گرماها حزیران‌ها | |
| به قول چرخ گردان بر زبان باد نوروزی | حریر سبز در پوشند بستان و بیابان‌ها | |
| درخت بارور فرزند زاید بی‌شمار و مر | در آویزند فرزندان بسیارش ز پستان‌ها | |
| فراز آیند از هر سو بسی مرغان گوناگون | پدید آرند هر فوجی به لونی دیگر الحان‌ها | |
| به سان پر ستاره آسمان گردد سحرگاهان | ز سبزه‌ی آب‌دار و سرخ گل وز لاله بستان‌ها | |
| به گفتار که بیرون آورد چندان خز و دیبا | درخت مفلس و صحرای بیچاره ز پنهان‌ها؟ | |
| نداند باغ ویران جز زبان باد نوروزی | به قول او کند ایدون همی آباد ویران‌ها | |
| چو از برج حمل خورشید اشارت کرد زی صحرا | به فرمانش به صحرا بر مطرا گشت خلقان‌ها | |
| نگون‌سار ایستاده مر درختان را یکی بینی | دهان‌هاشان روان در خاک بر کردار ثعبان‌ها | |
| درختان را بهاران کار بندانند و تابستان | ولیکن‌شان نفرماید جز آسایش زمستان‌ها | |
| به قول ماه دی آبی که یازان باشد و لاغر | بیاساید شب و روز و بر آماسد چو سندان‌ها | |
| که گوید گور و آهو را که جفت آنگاه بایدتان | همی جستن که زادن‌تان نباشد جز به نیسان‌ها؟ | |
| در آویزد همی هر یک بدین گفتارها زینها | صلاح خویش را گوئی به چنگ خویش و دندان‌ها | |
| چرا واقف شدند اینها بر این اسرار و، ای غافل، | نگشته ستی تو واقف بر چنین پوشیده فرمان‌ها؟ | |
| بدین دهر فریبنده چرا غره شدی خیره؟ | ندانستی که بسیار است او را مکر و دستان‌ها؟ | |
| نجوید جز که شیرین جان فرزندانش این جانی | ندارد سود با تیغش نه جوشن‌ها نه خفتان‌ها | |
| همی گوید به فعل خویش هر کس را ز ما دایم | که «من همچون تو، ای بیهوش، دیده ستم فراوان‌ها | |
| اگر با تو نمی‌دانی چه خواهم کرد، نندیشی | که امسال آن کنم با تو که کردم پار با آنها؟ | |
| همی بینی که روز و شب همی گردی به ناکامت | به پیش حادثات من چو گوئی پیش چوگان‌ها |