| زین چرخ برون، خرد همی گوید، | صحراست یکی و بی‌کران صحرا | |
| زانجا همی آید اندر این گنبد | از بهر من و تو این همه نعما | |
| هرگز نشده است خلق از این زندان | جز کز ره نردبان علم آنجا | |
| چون جانت به علم شد بر آن معدن | سرما ز تو دور ماند و هم گرما | |
| بپرست خدای را و تو بشناس | از با صفت و ز بی‌صفت تنها | |
| وان را که فلک به امر او گردد | ایزدش مگوی خیره، ای شیدا | |
| کان بنده‌ی ایزد است و فرمان بر | مولای خدای را مدان مولا | |
| وز راز خدای اگر نه‌ای آگه | بر حجت دین چرا کنی صفرا؟ |