| از نام به نامدار ره یابد | چون عاقل و تیزهش بود جویا | |
| خرسند مشو به نام بی معنی | نامی تهی است زی خرد عنقا | |
| این عالم مرده سوی من نام است | آن عالم زنده ذات او والا | |
| سوی همه خیر راه بنماید | این نام رونده بر زبان ما | |
| دو نام دگر نهاد روم و هند | این را که تو خوانیش همی خرما | |
| بوی است نه عین و نون و با و را | نام معروف عنبر سارا | |
| چندین عجبی ز چه پدید آمد | از خاک به زیر گنبد خضرا؟ | |
| این رستنی است و ناروان هرسو | وان بی‌سخن است و این سیم گویا | |
| این زشت سپید و آن سیه نیکو | آن گنده و تلخ وین خوش و بویا | |
| از چشمه‌ی چشم و از یکی صانع | یاقوت چراست آن و این مینا؟ | |
| این جزو کهاست چونش بشناسی | بر کل دلیل گرددت اجزا | |
| از علت بودش جهان بررس | بفگن به زبان دهریان سودا | |
| انگار که روز آخر است امروز | زیرا که هنوز نامده‌است فردا | |
| چون آخر عمر این جهان آمد | امروز، ببایدش یکی مبدا | |
| کشتی خرد است دست در وی زن | تا غرقه نگردی اندر این دریا | |
| گر با خردی چرا نپرهیزی | ای خواجه از این خورنده اژدرها؟ | |
| با طاعت و ترس باش همواره | تا از تو به دل حسد برد ترسا | |
| پرهیز به طاعت و به دانش کن | بر خیره مده به جاهلان لالا | |
| تا بسته نگیردت یکی جاهل | هر روز به سان گاوک دوشا | |
| از طاعت و علم نردبانی کن | وانگه برشو به کوکب جوزا |